Roadtrip Australie 3: Sydney naar Phillip Island

Na Sydney zette we onze Chubby weer in versnelling, nu naar de Blue Mountains. Niet echt Mountains, want ze zijn meer heuvels, maar toch. Het blauwe gedeelte in de naam slaat op de waas die de eucalytusbomen afgeven. De weg ernaartoe is weer erg mooi. We stoppen bij de Three Sisters, dit zijn drie rotsen die door jarenlange erosie los zijn komen te staan van de klif en waarschijnlijk over een aantal jaar helemaal instorten, maar nu stonden ze er nog. Het was fris, maar gelukkig wel zonnig, dus dat maakte hier het uitzichtspunt nog wel mooi. Met de Scenic Trains gondels hebben we daar in de buurt nog meer mooie natuur bekeken. Onze camper zette we neer op een picknickplaats waar verder niemand stond. Het werd ons al snel duidelijk waarom dat was: het werd er ijs- en ijskoud, later op de radio hoorden we dat het -5 was die nacht. Brr! Gelukkig hadden we voldoende warme slaapzakken en hebben we er niet echt last met slapen van gehad. Onze gasfles had er wel wat moeite mee en wilde niet aan. We dachten dat hij op was, maar toen we later de fles wilde bij laten vullen bleek hij nog vol te zitten: het kwam dus echt door de kou! Gelukkig hadden we nog wat eetbaars dat niet opgewarmd hoefde te worden, dus gingen we niet met een lege maag naar bed!

De volgende dag was ons doel de hoofdstad te bereiken. 'Huh?', horen we sommigen zeggen: 'jullie zijn toch al in Sydney geweest?'. Dat klopt, maar Sydney is dus niet de hoofdstad van Australie, Canberra is dat wel. Deze stad is compleet opgezet met als enige doel een hoofdstad te zijn. En dat is best kunstig gedaan, bekijk maar eens de indeling van de straten met Google Maps. Omdat Sydney en Melbourne het niet eens konden worden over de toewijzing van hoofdstad is het spreekwoordelijke bot naar een derde gegaan. We rijden via de Jenolan Caves, een enorm grottencomplex daar naar toe. Voor de grotten hebben we helaas geen tijd (complete miscalculatie onzerzijds), maar wel lopen we een rondje in de omgeving en zien daar nog een paar platypus (vogelbekdieren) rondzwemmen. Aan het eind van de middag komen we aan in Canberra en zoeken een plekje op de EPIC campground. Op zich niet episch, het is maar de afkorting voor Exhibition Park In Canberra, hier zijn paardenraces en (jawel) de jaarlijkse gevogeltetentoonstelling het gesprek van de dag. Op de 9e beginnen we onze ontdekking van de hoofdstad met een rondje parlimentaire zone. We zijn naar de bibliotheek gegaan en hebben daar een tentoonstelling met bijzondere voorwerpen uit hun archief bekeken. Zo ligt daar ondermeer het originele journaal van James Cook toen hij in 1770 als eerste Europeaan de oostkust van Australie in kaart bracht. Na de bieb zijn we naar het hypermoderne parlamentsgebouw gegaan, het gebouw is een soort kunstmatige heuvel, je kunt zelfs op het gras op het dak lopen. Het uitzicht over de stad is dan wel erg mooi. Het rondje eindigt die dag bij het gebouw van de High Court, met een 24-meter hoge hal. De volgende dag zijn we naar het War Memorial Museum geweest, we dachten hier wel even een ochtendje door te kunnen brengen, maar we zijn er uiteindelijk de hele dag geweest en we hebben nog niet alles gezien. Het bestaat uit een herdenkingsmonument en een museum voor alle oorlogen waar Australiers aan mee hebben gevochten. Zo leerden we dat ook de Eerste Wereldoorlog een enorme tol van de Australische bevolking heeft geeist, bijna tot nationaal trauma aan toe. Hele dorpen zijn van mannen ontdaan die naar het slagveld zijn gestuurd en niet meer teruggekomen. Het museum is enorm, het lijkt van buiten niet zo groot, maar loopt nog helemaal onder de grond door en metersdiep. Oeps! We beginnen aan een gedeelte, maar dat kost ons al uren. Als er een gids vertrekt voor een rondleiding sluiten wij aan. In een enorm hoog tempo schiet in zo'n twee uur dwars door het hele museum en laat ons de topstukken zien. Het geeft ons een veel beter beeld van de oorlogsgeschiedenis van een land waar we niets van af wisten. Het museum bevat echt van alles wat bij ons enorm verspreid is over het hele land: van vliegtuigen, tanks, persoonlijke verslagen, animaties, films en diarama's van alle (maar dan ook echt alle) conflicten waar het Australisch leger ooit ingezet is. Aan het eind van de dag zijn we dus behoorlijk uitgeput als we weer buiten op de stoep staan.

Na een verdiende nachtrust zijn we weer verder op pad gegaan en zochten we weer de kust op. Weer reden dwars door het altijd wisselende landschap van Australie. Onderweg was er dus genoeg te zien, veel bijzondere vogels, gave bomen en pitoreske dorpjes. In een van die dorpjes stopten we voor lunch bij een pieshop, waar heerlijke hartige taartjes werden verkocht. Wisten wij veel dat mensen van heinde en verre hier speciaal naar toe kwamen?! Toen we uiteindelijk aan de beurt waren, bestelden we heerlijke taartjes en hebben daar uitgebreid van gesmikkeld. Tegen zonsondergang kwamen we aan in Merimbula en hebben we daar een rondje gewandeld over een boardwalk langs de oever van een meer. Een Australische dame die daar ook liep sprak ons spontaan aan omdat ze ons Nederlands dacht te horen praten, ze bleek ook Nederlandse 'roots' te hebben. Toch grappig dat we er daarvan zo af en toe nog wat van tegenkomen. Op het lichtfestival in Sydney was er een plek waar je wat demografische info van de Australische bevolking kon krijgen, daar leerden we dat 1 op de 140 Australiers een Nederlandse vader of moeder heeft. Best veel! Onze camper zette we neer in Eden, waar we de ochtend erna nog een beetje hebben rondgelopen. Daarna was het weer de auto in voor weer een stuk langs de kust koersen. Met wat omwegen en heen-en-weren stopten we die dag in Nowa Nowa.

De dag hierna was weer een reisdag, maar die braken we op door een bezoek aan Lakes Entrance. Een bijzondere plaats waar zeewater door een kunstmatige opengehouden monding een binnenmeer inloopt. De wandeling ernaartoe is erg mooi en loopt door een soort duingebied. De terugweg namen we grotendeels over het (90-mijl lange) strand, maar wij sloegen toch al snel af, omdat het door de duinen net wat lekkerder liep! Die avond strandde we in het plaatsje Sale. Ric 'stalkte' ons al de hele dag via sms, want we moesten zeker de tweede 'State of Origin' rugbywedstrijd zien. Bij deze variant komen de clubspelers van alle teams uit voor hun originele provincie. Eigenlijk spelen alleen Queensland en New South Wales tegen elkaar, maar het idee is wel cool. Zo kan dus het ene teammaatje nu tegen het andere teammaatje spelen en naast zich zijn directe tegenstander van de vorige wedstrijd hebben staan. Ze spelen een 'best of three' en de eerste keer won Queensland. We namen plaats in een echt (groot!) sportcafe, waar we ook al meteen werden uitgenodigd voor de raffles, een verloting van allerlei lokale producten, waar schijnbaar het halve stadje voor was uitgelopen. We kochtten ook een lootje, maar we hadden helaas geen prijs. De wedstrijd was wel erg spannend en de twee teams hielden elkaar lange tijd in evenwicht. Uiteindelijk won New South Wales deze wedstrijd waardoor de derde wedstrijd de winnaar zal bepalen, maar die gaan we niet meer zien, dan zijn we het land al uit.
Maar zover willen we nog even niet vooruitdenken, dus gaan we naar het volgende mooie stukje Australie: Wilsons Promontory, dit meest zuiderlijke stukje van het vasteland van Australie bevindt zich op een soort schiereiland. Het gebied is in zijn geheel een natuurgebied en dat zorgt ervoor dat we al snel de eerste emu's en kangaroes zien. Later zien we ook nog een wombat. Op dit zuidelijkste puntje is er een jaar geleden een overstroming geweest waardoor er nu een aantal paden niet toegankelijk zijn, wij kiezen voor een stevige wandeling en besluiten Mt Bishop te beklimmen die ons meteen een goed overzicht over de regio geeft. De wandeling loopt dwars door eucalyptusbossen en is lekker pittig, maar zonder problemen staan we met een uurtje op de top. Het uitzicht is fantastisch! Omdat we niet echt een leuke kampeerplek tegenkomen besluiten we nog een heel eind in het donker door te rijden en pas te stoppen als we op Phillip Island zijn. Meestal deden we dit niet, omdat bij avondschemering de kans groter is dat je een wild beest raakt en dat hebben we liever niet. Maar gelukkig hebben we daar nu geen last van en komen we ongeschonden aan op de beoogde kampeerplaats. We willen inchecken, maar de receptie is (natuurlijk, het is al laat) dicht. Gelukkig hangt er een telefoon waarmee we de baas kunnen bellen en seconden later horen we dan ook de telefoon binnen overgaan. Maaaaaar, geen gehoor, hoor! We proberen het nog een aantal keer, maar zonder succes. We besluiten eerst maar boodschappen te doen en het daarna nog eens te proberen. Misschien zijn ze er even niet?
Na een uurtje komen we opnieuw aan en zien we dat er boven de receptie licht brandt. Het zou nu toch moeten lukken? Weer bellen we, maar gebeurt er niets... Fijn om te weten dat dit ook de telefoon is voor noodgevallen. We toeteren met de auto en besluiten dan gewoon een plekje op het park uit te zoeken (er is geen slagboom) en ons eten klaar te maken. We hangen nog netjes een briefje op en kiezen een plekje uit.
Na het eten in de kampkeuken zitten we nog even tv te kijken en komt er plots een mannetje binnen. Bleek dat hij boven een bowlingwedstrijd zat te kijken en niet zijn telefoon had doorgeschakeld. Pff! Gelukkig kunnen we dan nog inchecken en krijgen we ook de sleutel voor de toiletten (ook handig) en maken we plannen voor de volgende dagen.

Maar daarover laten we jullie nog even in spanning. Tot snel!