Verrassingen en surrealistische landschappen

Op onze eerste dag op het Noorder eiland, woensdag 11 juli, stond er een bezoekje aan de garage in Wellington op het programma. Onze ventilator/airco deed het namelijk niet meer (maakte lawaai en stonk) en als je raam elke ochtend beslagen is, is dat niet zo handig. Om 11 uur brachten we hem en hij zou om 2 uur klaar zijn. In de tussentijd zijn wij de stad in gegaan, een stukje lopen vanaf de garage. Wellington is een stad waar echt geleefd wordt, dus veel zakenmensen, langs de kade veel gezinnen met kinderen en natuurlijk ook wel hordes toeristen. Wij zijn naar het (gratis!) Wellington museum geweest, waar we het een en ander geleerd hebben over de Maori en de geschiedenis van Wellington/Nieuw-Zeeland. Erg grappig om te zien hoe de AllBlacks (het nationale rugby team) een zeer grote rol hebben gespeeld in de hele ontwikkeling van het land. Tegen 2 uur weer naar de garage en daar bleek het helaas nog niet gefixed, het zou nog tot 5 uur duren. Gelukkig was het lekker weer dus nog verder door de stad gebanjerd, door winkelstraten en parken, om de sfeer op te snuiven. Om 5 uur stond ons een verrassing te wachten: de auto zou pas de volgende ochtend klaar zijn en omdat er allerlei onderdelen uit waren mochten we er niet meer mee rijden. Uhm meneer, die auto is ook ons bed… Dus hebben we die nacht geslapen op het parkeerterrein van de garage, niet echt ideaal, maar je moet toch wat. Om de tijd te doden naar de bioscoop geweest (Snowwhite and the Huntsman) en lekker lang in het restaurant gezeten. En dat terwijl er al boodschappen in de koelkast van het caravanpark lagen.

De volgende ochtend om 8 uur de auto weer verlaten en om 11 uur was de auto dan gelukkig klaar en werkt hij weer prima. Die middag zijn we naar de Weta Cave gegaan. Weta is het bedrijf dat verantwoordelijk is voor het design/kostuums/requisiten/computerwerk enz voor Lord of the Rings, Avatar, Narnia en nog meer films. In een minimuseum en een filmpje werd inzicht gegeven in wat ze allemaal doen, erg leuk!! Toen we die avond in het caravanpark terugkwamen stond ons wederom een verrassing te wachten: onze boodschappen waren gestolen!! 2 dagen eten en drinken, in een blauwe tas met een blaadje met onze naam erin zomaar foetsie.... en niemand wist er wat van... Gelukkig was er een heel lief stel dat zoveel spaghetti had dat we met hen mee mochten eten en het werd een gezellige avond met hen.

Vrijdag de 13e was voor ons een dag met minder pech dan de dagen ervoor. Eerst zijn we naar het Kaitoke Regional Park gegaan, waar de opnames voor Rivendell (uit Lord Of The Rings, LOTR) hebben plaatsgevonden. De scenes waren een beetje weggezakt, maar evengoed een toffe plek om te bezoeken. Eind van de middag kwamen we aan in Napier, een stad die bijna helemaal uit Art-deco gebouwen bestaat. Dit is omdat er in 1931 een aardbeving heeft plaatsgevonden die alles heeft weggevaagd en bij de heropbouw alle gebouwen in die toen populaire stijl zijn gebouwd. Leuk om even een rondje door heen te hebben gelopen. Omdat er verder weinig te beleven valt en we de volgende ochtend toch een stuk wilden rijden zijn we iets noordelijker in Bay View op een caravanpark gaan staan. Het doel voor de volgende dag was namelijk Te Araroa, in het noordoosten van NZ, vanwaar je naar de vuurtoren op de oostkaap kan, het meest oostelijke puntje van NZ (en dus ook ongeveer van de wereld!). Om bij deze vuurtoren te komen moet je eerst 20 km over een onverharde smalle weg en vervolgend nog bijna 700 (grote!) treden opklimmen. Het uitzicht van boven is wel een beloning, al was het flink bewolkt, het was de klim wel waard! Vlak nadat we weer afgedaald waren begon het helaas te regenen. De rest van de dag hebben we langs de kust gereden, waar prachtige stranden moeten zijn, met mooie uitzichten, maar door de constante regen hebben we er vrijwel niets van gezien... Geslapen hebben we in het dorpje Matata (ja, we hadden de rest van de dag het liedje Hakuna Matata in ons hoofd). Vanaf onze kampeerplaats zou je het eiland White Island kunnen zien, een eiland met vulkaan, maar wij zagen slechts een paar meter voor ons. We moeten nog maar een keer terug in de zomer ;)

Aangezien het ook de volgende dag nog regende zijn we maar meteen naar Rotorua gereden in plaats van de toeristische kustroute nog even te volgen. In Rotorua hebben we het museum bezocht. Dit museum was vroeger het therapautische badhuis, dus het geeft een goed beeld van badhuizen in die tijd (begin 1900). Daarnaast is het ook een nachtclub geweest en is er een prachtige collectie over/van de Maori, waardoor we daar ook wat meer over te weten kwamen. Ons is opgevallen dat de houding van de Nieuw-Zeelanders ten opzichte van de Maori heel anders is dan de Australiers ten opzichte van de Aboriginals. Hier in NZ worden de Maori door iedereen gerespecteerd en zijn ze oprecht trots op deze cultuur. Het Maori is dan ook een prachtige taal om te horen, daar zijn wij het zeker mee eens. Goed om te horen dat op sommige scholen ook Maori gegeven wordt. Daarnaast zijn de verhalenvan de Maori (over hoe dingen ontstaan zijn bijvoorbeeld) wijdverbreid bekend en hebben veel plaatsen een Maori naam. Je ziet ook best wel wat Maori-mensen lopen en van wat wij gehoord hebben houden zij hun gebruiken (zoals het tattoeren, het dansen en het zingen) nog steeds in stand. Een bijzonder stukje NZ! In het museum in Rotorua hebben we overigens ook een film gezien over de vulkaanuitbarsting van de vlakbij gelegen Mount Tarawera in 1886. Deze uitbarsting heeft een groot deel van de omgeving verwoest en speelt een grote rol in de geschiedenis. Rotorua ligt namelijk in een vulkanisch gebied en staat dan ook bekend om zijn thermale activiteiten. Zo ruikt het in de hele stad naar rotte eieren, de zwavelgeur, en zijn er allerlei thermale baden. Op ons campingpark was ook een thermaal bad (zo’n 40 graden, heerlijk warm!), waar we die avond lekker in gedobberd hebben.

De volgende dag, dinsdag 17 juli, stond er weer een LOTR-attractie op het programma: Hobbiton, het dorpje waar de hobbit Frodo en zijn vrienden leefden. Deze set is in 9 maanden opgebouwd op een schapenboerderij bij het dorpje Matamata. Na lang overleg heeft de filmmaatschappij besloten om deze set niet te slopen (wat meestal wel gebeurt) en toestemming te geven om tours te geven, met als voorwaarde dat er niets aan veranderd wordt. Voor de recente (tot in november 2011) verfilming van de Hobbit, zijn er nog een aantal hobbithollen bijgebouwd, dus het zijn er heel wat. Het landschap zelf met zijn glooiende groene heuvels zijn al prachtig, maar het is echt heel speciaal dat je zomaar rond kan lopen terwijl je jezelf waant echt in Hobbiton te zijn! Je mocht veel foto’s nemen en alles van dichtbij bekijken (van de buitenkant dan, de binnenkant is niets, alles binnen is in de studio gefilmd). Ondertussen werd er veel verteld over hoe dat alles tot stand is gekomen, wat er in de film te zien is en wat echt is en wat niet. Zo is de boom die op het huis van Bilbo staat nu een nepboom, maar tijdens het filmen (alweer 13 jaar geleden) stond er een boom die uit een ander dorp kwam. Deze boom hebben ze in stukken gezaagd, alle delen genummerd en toen op de set weer in elkaar gezet. Omdat de boom toen dood was moesten er blaadjes in Taiwan gemaakt worden die er met de hand aangelijmd zijn. Deze blaadjes waren echter al verkleurd tegen de tijd dat ze begonnen met filmen, dus moesten ze allemaal geschilderd worden... Al met al is er een hoop tijd en geld in de film gestopt, er zijn scenes waar 13 uur gefilmd is voor een uiteindelijk stukje van 25 seconden. Wij vonden het in ieder geval heel gaaf om een kijkje te nemen op deze bijzondere plaats! Na een SobeRing thoughts biertje (met maar 1% alcohol, dit werd op de set ook gedronken, wel zo handig als scenes 20 keer over moeten ;)), zijn we nog naar de Burried Village gereden. Dit is een dorpje dat door de vulkaanuitbarsting van 1886 begraven is onder de lava/as en nu zijn enkele huisjes weer opgegraven of hergebouwd om een goed beeld te geven van het leven voor/tijdens/na de uitbarsting.

De volgende ochtend zijn we naar Wai-O-Tapu gereden om om 10 uur de uitbarsting van de Lady Knox geiser bij te wonen. Door zeepsop in de kegel te gooien wordt de druk onder de grond te groot en spuit er water uit de geiser, tot wel 20 meter hoog, een spectaculair gezicht. De rest van het park, een geothermaal gebied was ook behoorlijk indrukwekkend. Wat een prachtige kleuren en geuren kan moeder Natuur toch maken: gifgroen, donkerrood, champagne, geel, zwart enz. En alles wat in dat gebied uit de grond komt is kokend heet dus overal hoor je dingen borrelen en zie je stoom opstijgen, heel surrealistisch! Onze campervan hebben we geparkeerd in Taupo, aan het prachtige Taupo meer, waar we de dagen daarna zouden verblijven.

De eerste dag in Taupo hebben we gebruikt om heeeeel lang uit te slapen, om daarna te brunchen met uitzicht op het meer en wat internetzaken te regelen. We moesten ook wel uitgerust zijn voor de volgende dag, want om 6 uur ’s morgens werden we opgehaald om de Tongariro-crossing te doen. Dit is een wandeltocht van 19,4 km die gaat van 1100 meter hoog, naar 1886 en dan naar 800 meter. Heel wat hoogtemeters dus! Na onze outfit (veel laagjes en warme dingen) aangepast te hebben gekregen reden we naar het Tongariro National Park en begonnen we met een groep van zo’n 15 aan de tocht, met onze gidsen Salty en Justin. De tocht begint met een stuk redelijk vlak (voor Nieuw-Zeelandse begrippen dan, wij zouden het gewoon een heuvel noemen ;)) en daarna begint het klimmen echt. De trappen worden de duivelse trappen genoemd en zijn behoorlijk vermoeiend, maar na de meer dan 700 treden naar de vuurtoren eerder die week was dit ook wel te doen. Het uitzicht was tijdens de hele tocht prachtig, de zon scheen volop en hoe hoger je kwam hoe mee je kon zien. Maar al vanaf het begin kon je de Ngauruhoe berg zien liggen, welke gebruikt is als Mount Doom in de LOTR. Een imposante berg dus. Na de klim konden we op het hoogste punt ook Mordor (het rijk van Sauron) zien liggen, waardoor we ons helemaal in LOTR-sferen waanden. Het pad is op sommige punten best smal en met behoorlijk veel stenen, dus het was goed uitkijken waar je liep. Onze lunch hebben we op het bijna hoogste punt (dat was uit de wind) genuttigd, met prachtig uitzicht. Daarna gingen we langzaamaan naar beneden. Eerst nog een stuk over een bevroren meer, voetje voor voetje glijden, jammer dat we onze schaatsen niet mee hadden! Doordat er op grote stukken behoorlijk wat sneeuw lag waren er delen die we schuifelend over een randje van 25 cm moesten afleggen, met aan de ene kant berg en aan de andere kant afgrond vol met sneeuw. Gelukkig hadden we een ijsbijl voor extra houvast, al zag de sneeuwhelling er soms wel verleidelijk uit om af te glijden! Na een tijdje afdalen kwamen we bij een helling die behoorlijk steil was en daar kwam een leuke verrassing: hier mochten we wel degelijk van afglijden! Dat lieten we ons geen 2 keer zeggen en hupsakee daar gingen we 1 voor 1 op onze billen van de sneeuwhelling af. Dit zorgde voor veel plezier en hilariteit, waardoor we allemaal onze natte billen niet zo erg vonden. Bij een hutje, waar je zomers ook kan overnachten, hielden we nog even pauze voor we aan het laatste stuk afdalen begonnen. Dit ging lekker vlot, dus hier konden we gezellig veel kletsen, onder andere met de Nederlandse Sophie en de Amerikaanse Matt. Tijdens de rest van de tocht ook al gekletst, maar dat gaat toch wat lastig als je een steile berg oploopt ;) Beneden aan de berg stond ons nog een welkome verrassing te wachten: een biertje! Die werd gulzig naar binnen geklokt, waarna we afscheid van de rest van de groep namen en wij met Justin en Salty terugreden naar Taupo. Een gezellige rit, waarbij we ook nog even gestopt zijn om foto’s te nemen van de prachtige zonsondergang over het Taupo meer. Die avond zijn we nog (welverdiend) in het bubbelbad op het caravanpark geweest, wat na zo veel inspanning extra lekker is!

De spierpijn viel de volgende dag gelukkig mee (het was erger na de beklimming van de trappen bij de vuurtoren op de oostkaap, toen Shanna bijna niet meer kon lopen). Die zaterdag stonden we om 10 uur op de stoep bij de familie Weterings in Taupo. Hier woont namelijk Rene met zijn familie en Rene is een broer van Ric die we in Brisbane hebben opgezocht. Zijn vader was dus een broer van de opa van Shanna. Ook de moeder van Rene en Ric (oma Corrie) woont in Taupo dus ook die was aanwezig in huize Weterings. Rene zelf was er overigens niet omdat die voor zijn werk in Laos zit op het moment. We hebben die ochtend dus besteed aan gezellig kletsen, waarna Corrie ons haar huis heeft laten zien en we de rest van de middag veel gegeten hebben (oma’s zijn overal hetzelfde, ze stoppen je helemaal vol met lekkere dingen!) en nog meer hebben gekletst met z’n allen. Erg leuk om familie aan de andere kant van de wereld mogen te ontmoeten!

Aangezien onze spierpijn mee viel was het zondag 22 juli weer tijd voor actie en nu in een grot! En niet zomaar een grot, maar een grot vol met gloeiwormen, bij Waitomo. We hoefden ons pas om half 2 te melden dus die ochtend zijn we in Taupo eerst nog naar Craters of the Moon geweest, een geothermaal gebied waar het er, zoals de naam al zegt een beetje uitziet als op de maan. Er is wel wat meer begroeiing, maar er zijn flinke kraters, waar stoom uitkomt en er van alles bubbelt. Zeker vanaf het wat hoger gelegen uitzichtpunt een heel surrealistisch beeld! Aangekomen bij de grotten was het tijd om onze zwemkleding aan te doen, daarover een warme trui en toen nog een wetsuit, wetsuitschoenen, charmante witte laarsjes en een helm met lamp. We liepen als een pinguin te waggelen, maar we hadden het wel lekker warm! Toen moesten we een zwemband uitzoeken, eentje waar je met je billen ruim in kon. Dit aanpassen zorgde (samen met de twee meisjes uit HongKong met wie we de tour deden) voor veel hilariteit, zeker toen we op de foto moesten. Hierna gingen we dan echt het water en de grot in. De eerste stukken was veel lopen en ploeteren door het water, wat door de stroming en de nauwe doorgangen soms nog niet mee viel! Na twee keer van een watervalletje te zijn gesprongen maakten we liggend in onze tube/zwemband met onze benen op de band voor ons een slang, deden we ons licht uit en kon het genieten beginnen. Aan het plafond en de muren van dat stuk grot zitten namelijk allemaal gloeiwormen, die een prachtig groen/blauw licht uitstralen en als dat het enige is dat je ziet is het echt heel bijzonder, net of je naar een sterrenhemel kijkt! Na een tijdje dobberen kwamen we weer in het licht terecht en was het tijd voor een welverdiende warme douche en soep met een bagel. Een hele gave ervaring om zo een grot te beleven!

En toen waren het nog maar 7 nachtjes slapen voor we weer thuis zouden zijn, time flies when you’re having fun!! Maandag 23 juli zijn we naar Auckland gereden, waar we in hebben gechecked in een caravanpark en de rest van de middag lekker rustig aan gedaan hebben. De volgende dag was er veel regen voorspeld, dus besloten we het aquarium hier (Kelly Tarlton’s genaamd (ja, wij vinden het ook een rare naam, maar zo heette de oprichter nou eenmaal...)) te gaan bezoeken. Met de bus zijn we van ons caravanpark op de North Shore naar het centrum gegaan, waar een gratis shuttle bus in de vorm van een haai ons naar het aquarium bracht. Hier hebben we weer genoten van allerlei vissen en zeedieren. Hoogtepunten waren de tunnel met een stukje oceaan om je heen waar je op een lopende band door heen gaat, het voeren van de vissen, haaien en schildpadden in die tunnel en het zien van de pinguins! Helaas waren ze wel aan het verbouwen en was het wat minder groot dan verwacht, maar we hebben ons wel vermaakt. De rest van de dag doorgebracht met wandelen in de inmiddels bijna droge stad. En dan vandaag, onze laatste hele dag in Nieuw-Zeeland. We hebben nog voor de laatste keer een wasje gedraaid, de laatste boodschapjes gedaan, alvast onze campervan wat opgeruimd en nog wat rondgelopen in Auckland zelf.

Morgen moeten we dan onze campervan helemaal leeg maken, wassen en voltanken zodat we hem weer in kunnen leveren. Om 17.15 uur (Auckland tijd) vliegen we dan naar Dubai waar we vrijdagochtend om 5.30 uur (Dubai tijd) aankomen. Hier hebben we een kamer gereserveerd in het luxe 4-sterren Ramada en zullen we 2 dagen zijn om de stad te verkennen. Het zullen veel winkelcentra en binnenatrracties worden, want 46 graden is wel wat aan de warme kant... Na twee dagen genieten in Dubai is het dan eindelijk zover, we komen weer naar huis! We zullen zondag om 13.30 uur aankomen op Schiphol en hopen natuurlijk dat de zon daar dan schijnt!!