Walking in a Winter Wonderland

Allereerst onze excuses aan eenieder die dacht dat Shanna met een echte pinguin op de foto stond, dat was dus een opgezette... Die beestjes zijn zo beschermd dat we er geen foto van mochten maken, dus dan maar zo!

Na aankomst in Christchurch maakten we meteen kennis met het beste instituut dat het land te bieden heeft: de i-Site, zegmaar de Nieuw-Zeelandse VVV. Ze regelden daar een goed hostelletje en vervoer. Top! Daarnaartoe kwamen we aan de praat met een Duitse die in hetzelfde hostel verbleef, we besloten samen op zoek te gaan naar wat te eten en drinken en hebben de hele avond nog gekletst.
De volgende ochtend zijn we op pad gegaan naar het verhuurbedrijf 'Spaceships', waar een auto met slaapmogelijkheid op ons stond te wachten. Een auto? Jawel, na de heerlijke 6500km vrijheid in Australie hebben we besloten ook hier er weer 1 te huren. Behalve de vrijheid bleek een openbaar vervoersysteem hier niet te bestaan en is dit land gebouwd op autoverkeer, dus deden wij daar graag aan mee. Na heel wat gedoe met het betalen van de borg (te lang verhaal voor hier), hotste-en-klotste we op weg. Links rijden is inmiddels geen probleem meer, maar een automaat was wel heel even wennen. De auto parkeerden we vlakbij het centrum van Christchurch en we zijn wat rond gaan lopen. In 2010 en 2011 is Christchurch geraakt door een aantal aardbevingen die het oudste gedeelte van het centrum met de grond gelijk heeft gemaakt, nu kun je er dus niet meer komen. Winkelen doen de Christchurchianen (-iezen? -ieers?) in tijdelijke winkels in zeecontainers, terwijl er op de achtergrond wordt geheid en de hijskranen door de lucht zwaaien.

Op 23 juni was het niet zulk goed weer, het regende behoorlijk en de lucht was grijs. Hoe konden we deze dag dan beter besteden dan de mooiste treinreis van Nieuw-Zeeland, de TranzAlpine, te doen? Mmm, we hadden naar een museum gekund of een indoorzwembad of nog 100 andere, droge dingen, maar nee hoor. De hele reis was het uitzicht niet geweldig. Wat we wel zagen was enorm spectaculair en de sneeuw zorgden voor mooie beelden, maar fototechnisch was het allemaal niet zo best. Bij onze bestemming (Moana) wilden we een beetje rondwandelen en van het meer genieten (schijnbaar het mooiste meer van NZ), maar het was er zo aan het regenen dat dat plan in het water viel. We hebben warme chocolademelk gedronken en een puzzel gemaakt om de tijd te doden voordat de trein terug weer ging. Erg jammer, want het moet echt een supermooie tocht zijn met mooi weer. Dan komen we nog maar een keer terug!

De volgende dag stond onze eerste NZ-verplaatsing op het program, landinwaarts naar Tekapo (spreek je uit als Tie-ka-poe). Na het ontbijt startte we de auto en... niets! Lege accu... De lokale ANWB was gelukkig snel ter plaatse en verhielp het euvel vlot. Met een uur vertraging waren we toch op pad en kwamen we erachter dat de autoradio het helemaal niet deed. Dat is toch wel een gemis, dus maakte we een afspraak om die binnenkort maar te vervangen. De stiltes vulden we maar op door zelf een beetje te zingen en nog wat vaker te stoppen onderweg. Het dorpje Tekapo ligt aan het Tekapomeer en staat bekend om zijn hotsprings. Het had de week ervoor net flink gesneeuwd, dus overal lag een aardig pak van het witte spul. We hebben snel de auto op een kampeerpark gezet en zijn naar de warme baden gegaan. Heerlijk! En wat een fantastisch uitzicht hadden we over het meer en de omgeving, het was er niet eens heel druk. Genieten deden we volop. De volgende ochtend zijn we nog even teruggegaan om ons op te laden voor de reisdag die voor ons lag. Nu reden we weer terug naar de oostkust van NZ, kijken hoe ver we komen. Met een kleine tussenstop bij de Moeraki Boulders, grote ronde keien op een strand die lijken op knikkers van een reuzekind, komen we aan in Dunedin (spreek je uit als: Doen-ie-din), hier hebben we verder geen bezienswaardigheden, maar het is wel een mooie plek langs de kust. Na een nacht in een kampeerpark, brengen we vroeg in de ochtend de auto naar een garage om naar de autoradio te laten kijken. We kunnen een uurtje later wel terugkomen, die tijd gebruiken we om boodschappen te doen en te lunchen. Bij terugkomst blijkt het toch iets langer te duren, of we een uurtje later terug willen komen... Gelukkig is de auto dan wel klaar en kunnen we, nu met muziek, weer op weg. Die dag komen we tot een klein plaatsje ergens in de Catlins in het zuidoosten van het Zuidereiland. Vlak daarvoor belanden we in een soort sneeuwstorm met sneeuw, hagel, slecht zicht en gladde wegen. Fijn! Van al onze plannen om onderweg te stoppen en mooie watervallen, kustlijn en bossen te zien komt niets terecht. Lekker vroeg duiken we een kampeerpark in. We zijn lange tijd de enige, maar iets later die avond strandden er nog wat reizigers. Een barre dag.
De volgende dag begint niet veel beter en heel voorzichtig rijden we door, de wegen zijn uitgestorven hier en rond de middag stopt de neerslag en is het wegdek wat minder glad. We stoppen in Invercargill (spreek je uit als: In-vurrrrrrr-karrrrrrr-gilllll) om naar het voor ons meest zuidelijkste plekje op onze hele reis te gaan: Bluff. Het weer is nu wel aardig: het waait boven op de Bluff Hill wel heel erg, maar we hebben zowaar een beetje zicht.

Omdat de sneeuwstorm van de afgelopen dagen een aantal wegen bij onze potentiele bestemming heeft afgesloten rijden we door naar Queenstown. Dit plaatsje staat voornamelijk bekend om 1 uitvinding: bungyjumpen. Daarna zijn er nog veel meer extreme sporten hier gekomen, zijn er twee ski-oorden in de buurt en is het de 'Actie'-hoofdstad van het land geworden. Het is er dan ook gezellig druk en de volgende dagen storten we ons een beetje in de toeristische activiteiten. De eerste dag beginnen we met schaatsen op de ijsbaan op het plein en gaan we daarna met een gondel naar de top van een heuvel om daar te rodelen. Helaas waait het te hard en kan het rodelen niet doorgaan. We blijven wel boven hangen en gaan daar eten in het panoramisch restaurant, we zitten op de beste plek vlakbij het raam op de hoek het dichtst bij de stad. Een gave plek voor een diner. Na het eten gaan we naar een Haka-show, waar Maori traditionele dansen doen. Op een gegeven moment mogen ook de dames meedoen met een dans met 'poi-poi', dit zijn twee bolletjes aan een touwtje die ritmisch op het lichaam worden geslagen. Shanna doet natuurlijk, met verve, mee. Later is ook Richard aan de beurt om in traditionele Haka, krijgersdans, zijn meest strijdlustige gezicht (met uitgestoken tong en ogen) te laten zien.
Het is inmiddels 29 juni en de dag begint voor Richard met het passen van skispullen, vandaag is het namelijk tijd voor wintersport. Shanna is niet zo sneeuwbeest, dus die gaat mee voor de warme chocolademelk, het uitzicht en de morele ondersteuning. De bestemming is Coronet Peak, een voor Europese standaarden klein skigebied, maar met voldoende pistes voor een leuke dag skien. Richard blijft maar de pistes afgaan en geniet van elke meter. Shanna schuift aan tafel bij een andere dame (een Australische lerares/schrijfster) die niet aan het skien is en vermaakt zich zo ook. Na de lunch gaan we nog samen in een lift en zo genieten we samen van het uitzicht, in de verste verte is er geen dorp te zien en zien we allemaal maar bergen, meren, een blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Wat een verschil met afgelopen dagen! Die avond eten we bij 'Cow', een restaurantje in een oude koeienschuur. Het is er erg druk en terecht, want het eten was er heerlijk. De Enschedeze serveerster die ons helpt is nog wel grappig, we hopen alleen dat ons accent iets minder doorklinkt in ons Engels!
De laatste dag in juni beginnen we wat rustiger dan de vorige. Even bijkomen. Wel gaan we weer naar boven op de heuvel om proberen te rodelen, het weer is er beter en nu gaat het wel door. Net als in Singapore is dit rodelen met een soort skelter op asfalt en niet op ijs. We hebben het snel onder de knie en lachend sjeezen we naar benee. Op aanraden van velen, maar vooral van onze Portugeze vrienden die we in China hebben ontmoet eten we die avond bij de Furgburger. Het duurt een uur voordat onze bestelling klaar is, maar de hamburger die we dan krijgen is echt met afstand de lekkerste die we ooit hebben gegeten, wat lekker!
Ons bezoek aan Queenstown sluiten we af met het Kiwi Wildlife Park. Hier krijgen we kiwi's te zien (de vogel, niet de vrucht). Het zijn eigenlijk nachtdieren, maar hier is hun dag/nachtritme omgedraaid, zodat ze nu in een verduisterde kamer bewegend zijn te zien. Ook andere NZ vogels, zoals de slimme Kea en de houtduif Kereru, zijn hier in het park te vinden.
's Middags zetten we dan koers naar onze orginele plan: Te Anau (spreek je uit als: Tie Aah-nauw), het toegangsplaatsje voor bezoek aan de fjorden in Fiordland. Ook hier vinden we weer snel een plekje om te staan. Het slapen in de auto is best comfortabel, het is wel kleiner dan de Australische auto, maar de bijgeleverde verwarming zorgt dat de temperatuur aangenaam is en we het niet koud hebben.

2 juli hebben we een toer geboekt naar Doubtful Sound, de grootste toegankelijke fjord. Fjorden zijn door gletsjers uitgeschraapt en komen allemaal uit op de zee. De toer is met een vrij grote groep, ongeveer 60 man zit er bij ons op de boot, bus en weer in de boot. De fjord zelf is ongelovelijk, zo groot en puur natuur. Moeilijk in woorden vast te leggen, het is zo moeilijk voor te stellen dat dit door bewegend ijs is gemaakt... De toer eindigt nog met een bezoekje aan een waterkrachtcentrale die in de berg is gebouwd, de toegang hiervoor is een twee kilometerlange tunnel die naar het laagste punt spiraleert. Erg indrukwekkend en bijzonder dat we daar even mochten kijken.
De dag erna gaan we naar een andere fjord: Milford Sound. We besluiten dit op een andere manier te bekijken en kiezen voor een kano. In de ochtend worden we opgehaald om de honderd kilometer lange weg naar het dorpje Milford af te leggen. Onderweg stoppen we al een aantal keer en zien we gave dingen, zoals een spiegelmeer, ijspegels en Kea's. Met nog 5 anderen en een gids peddelen we de hele dag over het heldere water en kijken naar steile afgronden, boomlawines, zeehondjes en watervallen. Helaas is Shanna een beetje ziekjes, dus kan ze niet zo veel kracht zetten, gelukkig compenseert Richard dat!
Onze gids vertelt volop over alles wat we zien. Van anderen hoorden we dat er de dag ervoor dolfijnen meezwommen met de kano's, helaas hebben wij dat geluk die dag niet. Sowieso is het een geweldige dag met als toetje een mooie zonsondergang en een volle maan die avond.

Na deze indrukwekkende dagen staat er weer een verplaatsing op ons programma. We rijden, langs Queenstown en door het goudmijndorpje Arrowtown, naar Wanaka (spreek je uit als: Won-ah-kah) waar we een nachtje verblijven. Dit is slechts een tussenstop, want de volgende dag rijden we weer verder door de 'Haast'-pas naar Fox Glacier. In deze uithoek tanken is trouwens geen grapje: voor zo'n 2 euro per liter (Benzine 91) tikte dat behoorlijk aan. Zoals de naam van het dorpje doet vermoeden is hier een grote bezienswaardigheid, namelijk een gletsjer. De dag na onze aankomst hier gaan we daar ook naar toe, maar 's middags en 's avonds wandelen we eerst nog wat daar in de buurt rond, ondermeer over een oude wiebelbrug en op zoektocht naar gloeiwormpjes (en gevonden!).
De tocht over de gletsjer begint met het uitzoeken van materiaal. Onze kleding en schoenen komen door de keuring, maar wel krijgen we nog ijzers voor onder onze schoenen aangemeten. Daarmee hebben we meer grip op het ijs. De tocht is super en de gids neemt ons mee door grote scheuren in het ijs en grotten in. Na de tocht bezoeken we nog Lake Matheson dat een fabelachtig uitzicht geeft op de bergen Mt Cook en Mt Tasman. Ze weerspiegelen geweldig in het water van het meer.
Na dit bezoek springen we weer in de auto en rijden we verder de westkust naar het noorden. Onze bestemming is Punakaiki, waar we eens niet op een kampeerplaats gaan staan, maar weer een hostel opzoeken. Al in Laos kregen we de tip om vooral in de Te Nikau Retreat te verblijven en die tip volgden we nu op: het is super. De locatie is geweldig, midden in het regenwoud zijn een aantal hutten die je met een paar mensen deelt. Vlakbij hoor je de oceaan en de sterrenhemel is onvoorstelbaar helder. Helaas kunnen we er maar kort blijven, maar we genieten wel van de omgeving. En een avond je hoofd niet stoten tegen het autodak is ook wel lekker!

De ochtend erna wandelen we wat rond in de buurt van het hostel en bekijken we de Pancake Rocks, rotsen in de vorm van een stapel pannenkoeken. We klimmen dan ook weer de, inmiddels behoorlijk vies geworden, auto in naar Hanmer Springs voor een bezoek aan weer een aantal hete baden. Hier is het wel wat drukker dan in de vorige badplaats, maargoed, we genieten desalniettemin! :)
Het is inmiddels zondag 8 juli als we aankomen in Kaikoura (spreek je uit als: Kaj-koe-ra) aan de oostkust van het zuidereiland. Die middag wacht er nog een toertje op ons, we gaan op zoek naar walvissen. Als 1 van de zoogdieren die we nog niet gezien hebben, stond deze nog hoog op ons verlanglijstje. In Thailand hebben we wel een walvishaai gezien, maar die telt als vis. De boot is compleet ingericht op het spotten van deze reuzen, compleet met sonar, hydrofoon en een snelle motor. Het duurt ook niet lang voordat we de eerste walvis zien bovenkomen, wat een gezicht! Deze 'sperma'-walvis (zo genoemd naar het witte goedje in zijn hoofd, heeft verder niets met reproductie te maken) is bijna 15 meter lang en behoorlijk imposant om zo te zien. De crew van de boot weet precies hoe ze hem moeten benaderen en weten zelfs te voorspellen wanneer hij weer onderduikt na het vullen van zijn longen en wat dus het beste moment voor een foto is. Supergaaf! Later zien we er nog twee en elke keer is het wachten op het spotten van de walvissen zenuwslopend, maar de beloning prachtige beelden. Wat een bijzondere ervaring.

Ons bezoek aan het zuidereiland zit er dan bijna op als we een dag later naar Picton rijden. Langs de noordoostkust komen we na een relaxed dagje rijden aan in de plaats waar de ferry naar het noordereiland vertrekt. Wel begint de auto met een raspend geluid vanuit de airco, dus besluiten we dat in Wellington verder te laten onderzoeken. We slapen weer in een kampeerpark, nu in een baai in de Marlborough Sound. Omdat de boot pas in de middag vertrekt, besteden we de ochtend ervoor eerst nog aan een mooie rijtocht langs de Marlbourough Sound. Deze zogehete Queen Charlotte Drive is heel erg mooi en geeft ons een goed uitzicht over de fjord en de haven van Picton. We zien bijvoorbeeld de ferry liggen die we later nemen. Die overtocht verloopt erg soepel en geeft ons nog ander perspectief op de fjord nu we er dwars doorheen varen. Zo'n kleine vier uur (of twee speelfilms) later komen we aan in Wellington voor de start van het tweede gedeelte van ons avontuur in NZ.

Maar daarover, en over nog veel meer problemen met onze auto, later meer!