Roadtrip Australie 4: Phillip Island -> Melbourne

Welkom bij het vierde en laatste deel van onze roadtripavonturen over en rond de Australische snelwegen. Het vorige verslag lieten we jullie achter op Phillip Island, een eilandje net iets onder Melbourne.
Overdag hebben we een rondje gereden over het eiland en vooral genoten van de schitterende natuur, maar het hoogtepunt was 's avonds. Het verste puntje van het eiland krijgt elke dag, stipt met zonsondergang bezoek van duizenden schattige beestjes: pinguins. Om precies te zijn de kleinste soort pinguins. Ze komen naar het eiland om daar hun burcht te bezoeken en eten te geven aan de achtergebleven familie. Ze doen dit onder de invallende duisternis zodat roofdieren ze niet zo makkelijk kunnen onderscheppen. Ze rennen dan (tot zover je het waggelen rennen kunt noemen) uit de branding over het strand naar de grasrand waar ze veilig(er) zijn. Superschattig! We hadden extra goede en warme plaatsen en kregen daarbij ook wat meer uitleg van een ranger. Echt een gave ervaring.
De volgende ochtend zijn we ook nog even om de hoek daar op bezoek bij zeehondjes geweest. Ze waren behoorlijk ver weg, dus echt gezien hebben we ze niet, die onthouden we nog even voor een volgende keer. De wandeling daar in de buurt was wel weer prachtig, tussen de planken van de loopweg zijn nog wat burchten te zien van de pinguins.
Ondanks dat Phillip Island zo dichtbij Melbourne ligt zijn we niet direct naar Melbourne gereden, maar we hebben nog een kleine omweg genomen. Al sinds het moment dat we voet op de grond zette in Australie hoorden we dat we vooral de Great Ocean Road (ten westen van Melbourne) moesten bezoeken, dus dat gaan we dan ook doen. We zetten koers en besluiten nog even Melbourne te vermijden en via de zogehete Mornington Pensinsula te rijden en de ferry naar Queenscliff te nemen. Het is alweer een mooi stuk rijden met als toetje een mooie zonsondergang. Het lijkt alsof die hier per dozijn zijn verkocht. We checken die avond in in Geelong en bereiden ons voor op de volgende dag. Niet ingewikkeld, hoor: vooral wijn drinken en lekker eten.

Op zondag 17 juni start dan ons Great Ocean Road avontuur. We rijden helemaal tot aan Port Campbell en stoppen zo af en toe voor sightseeing. Waar wat is daar dan te zien? We hebben naar surfers gekeken op het surferspioniersstrand, zijn gestopt bij een vuurtoren op het zuidelijkste puntje van de route, zijn dwars door regenwoud gereden, hebben over heel veel slingerende kustwegen gereden en hebben ons vooral verbaast over hoe snel dit alles elkaar afwisselt. Het indrukwekkendst was wel het slot van de rit. De kustlijn bestaat daar uit kalkstenen kliffen die stukje bij beetje door de beukende golven worden uitgehouwen en in de oceaan verdwijnen. Sommige rotsen staan nog los in de branding om over een verloop van tijd dan ook te verdwijnen. Dit levert dan mooie, toeristvriendelijke namen op zoals Londen Bridge en de 12 Apostelen. Nogal een dramatisch en indrukwekkend gezicht, de meest bijzondere kustlijn die wij tot nu toe gezien hebben. We schieten dan ook een hoop foto's: we zullen jullie alleen een selectie laten zien, hoor!

Terwijl we die avond aan het eten zijn in een cafe om de hoek van ons park komen we plots iemand tegen die we al in Halong Bay in Vietnam zijn tegengekomen. Echt een kleine wereld!
De volgende ochtend gaan we weer bijtijds op pad en bekijken dan nog de laatste kliffen en indrukwekkende stukken kust. Zo stoppen we bij de Bay of Martyrs en prachtige door wind- en watererosie-uitgehouwen bogen. Het is dan tegen de middag als we de auto in de richting van Melbourne sturen. Dan vinden we nog iets te vroeg, dus besluiten we bij Rick&Debra langs te gaan. Wij hebben ze ontmoet tijdens de toer in de Whitsunday Islands (zie verslag Roadtrip 1) en ze nodigden ons uit als we in de buurt waren. Nou, dat kwam dus goed uit. Rick was er even niet, maar Debra neemt ons enthousiast mee op een toer over het terrein. Richard is de chauffeur op de quad terwijl Debra ons van alles laat zien. We stoppen even bij de net die ochtend geboren kalfjes. Bij de koala-kolonie proberen we er zoveel mogelijk te spotten ( 'daar zit er 1, ownee, dat is een vogelnest...' ). Als we bij de koeien aankomen, wijst ze de koe aan waarop ze getrouwd (!) en zegt dat we daar ook wel op kunnen zitten. Ze vindt nog een tweede en voordat we ons kunnen bedenken zitten we op de rug van een koe! Wie had dat gedacht!?! De koeien hebben zo'n 10x meer ruimte per koe dan in Nederland en, voor zover je dat van een koe kunt aflezen, ze zien er dan ook erg gelukkig uit. Terug bij hun huis krijgen we nog een toer met de super-de-luxe V12 turbocharged familieauto en dan zeggen we weer gedag. Wat een grappige en bijzonder bezoek, weer iets om niet snel te vergeten!
We rijden dan door naar Melbourne en zoeken voor de laatste twee avonden nog een campingplaatsje op.

Het is inmiddels 19 juni en dat betekent dat het Shanna's verjaardag is! We beginnen de dag met een ontbijtje en nemen dan de tram naar het centrum van de stad. Daar gaan we al snel op zoek naar een taartje die we dan ook vinden. De rest van de dag maken we een mooie wandeling door de stad en proberen zo de sfeer van de stad op te snuiven. Dat gaat volgens ons het beste door er door heen te lopen en te beleven. Daarnaast heeft Melbourne niet de 'must-sees' zoals Sydney die heeft, dus is het nog de beste manier ook!
's Avonds eten we heerlijk sushi in een van de vele leuke steegjes die er in het centrum zijn.
Het is dan al weer snel de volgende dag en die begint eens compleet anders dan de anderen: nu is het schoonmaken geblazen. Die dag moet onze Chubby worden ingeleverd en na ruim 40 dagen weer worden uitgemest. Het kost ons dan ook een goed deel van de ochtend om hem weer helemaal spic en span te krijgen en hem weer netjes af te geven bij de verhuurmaatschappij. Van onze eerdere sightseeingplannen komt niet zo veel meer terecht, dus we besluiten de dag te eindigen in een internetcafe waar we de vele felicitaties voor Shanna doorlezen en wat verslagen uittypen. 's Avonds eten we weer bij een heerlijk restaurantje in een gezellige steeg en daar worden we bezocht door Bec en Alex. Zij wonen in Melbourne, we hebben ze bij het ziplinen in Laos ontmoet en vonden het natuurlijk leuk om weer even bij te kletsen. Vooral grappig dat hun reisloze leventje al weer zo lang geleden was en onze trip nog steeds bezig is!
Het was erg gezellig en tegen sluitingstijd worden we vriendelijk verzocht het restaurant te verlaten. Wij zetten dan ook koers naar ons hostel om daar de laatste nacht in Australie door te brengen. Het was wel weer even wennen, een camper met z'n tweeen is net wat anders dan een kamer met twaalf!

De volgende ochtend willen we graag nog onze souvenirs en overbodige bagage terug naar huis sturen, dus al met openingstijd van het postkantoor staan we daar voor de deur, we hebben maar beperkt de tijd, dus willen we snel de boel verstuurd hebben. Het postkantoor is wel nog een aardig stukje lopen van ons hostel en het busstation, dus we beginnen vlot aan de tocht. Op het moment dat we aan de beurt zijn en onze spullen eerst in een goedpassende doos hebben gedaan, blijkt na alle plichtplegingen dat we een identificatiebewijs nodig hebben! Laten we die nou net in het hostel achtergelaten hebben. Het is echter te ver en te laat om nog heen-en-weer te lopen, dus besluiten we om op het vliegveld maar te kijken naar een verzendmogelijkheid. De bus brengt ons gelukkig snel en op tijd naar de incheck, dus kunnen we daar (met een onkige doos onder de arm) in de rij staan. We zijn snel aan de beurt, maar horen dan dat de Nieuw-Zeelandse douane een geprint uitreisbewijs van ons wil hebben. Tja, die hebben we niet echt op zak, dus gaat Shanna het hele vliegveld door op zoek naar een computer met printer. Na een halfuurtje komt ze terug en bij de last call voor checkin mogen we door. Maarja, tijd om de doos te versturen is er niet meer. Gelukkig is de grondstewardess behulpzaam en checkt de doos in als een extra stuk bagage. Zoeken we in Nieuw-Zeeland wel weer uit hoe we het dan doen!

Al met al niet onze scherpste dag van de reis, maar goed, we komen hiermee wel zonder problemen aan in Christchurch voor het Nieuw-Zeelandse gedeelte van onze reis.