Magnifiek Mongolie - deel 2 Trans-Mongolie-Express

In het chalet bij het Baikalmeer hadden we al twee nederlandse meiden ontmoet waarvan we hoorden dat ze in dezelfde trein als ons zouden zitten naar Mongolie. We bleken ook in dezelfde (4-persoons) coupe te zitten. Onze hele wagon zat vol met alleen maar toeristen. Voordeel was dat iedereen engels spreekt en je begrijpt als je een praatje maakt, maar een nadeel was dat we helemaal niets mee hebben gekregen van de lokale bevolking, terwijl we juist ontzettend leuke verhalen hadden gehoord over alle smokkelpraktijken die zij ten uitvoer brengen tijdens de reis. Tijdens de treinrit dus uitgebreid kennis gemaakt met de nederlandse meiden en al snel kwamen we tot de conclusie dat we ook in Mongolie in hetzelfde tentenkamp zouden verblijven. Ook tijdens dit gedeelte van de Trans-Mongolie-Express was het landschap weer prachtig om te zien. Wel werd het aantal bomen langzaam minder, het aantal kale vlaktes groter en de bergen hoger. Helaas werd ons in deze tweede klas geen eten gebracht, maar met onze meegebrachte noedels, chips, koekjes en snoepjes hebben wij ons prima gered op deze 32 uur durende reis.
Op het station van Ulaanbaatar werden wij opgewacht door de eigenaar van ons gertentenkamp, een nederlander genaamd Bert. Hij is 11 jaar geleden vanuit Oudekerk naar Mongolie verhuisd, is getrouwd met een Mongoolse en heeft drie kinderen. Met een busje werden we door een chauffeurtje (zo noemt Bert ze) naar onze gertenten gebracht. We vertrokken dus uit het hartje van een stad en gaandeweg de 1,5 uur durende rit werd het aantal huizen/gertenten steeds minder en de natuur steeds mooier. Nu moeten jullie niet denken dat deze 1,5 uur over geasfalteerde of gladgestreken wegen gaat, want dit was slechts het eerste half uur. De rest van de tijd was het een weg die geen weg was, maar een hobbeldebobbelpad door kuilen, over bergjes en door rivieren. We waren dus aardig door elkaar geschud toen we aankwamen, maar uiteindelijk werden we beloond met een prachtig gelegen kamp. Achter ons lag een bos, voor ons een uitgestrekte vlakte met hier en daar een gertent en aan beiden zijden bergen. De stilte en de rust waren overweldigend. Als je niets deed hoorde je ofwel niets, of afentoe een koe, paard, hond of vogel en sporadisch een auto in de verte, heerlijk! Onze slaapgelegenheid voor die 5 dagen was een gertent, een grote ronde tent met 1 deurtje en binnen een aantal bedden, een klein tafeltje met krukjes en een houtkachel. Op het terrein was geen stroom en stromend water, de wc moest je doorspoelen door er water uit een jerrycan in te gooien. Overdag was het buiten lekker en in de tent dus ook, maar 's nachts vroor het flink, dus zodra de zon onderging werd het kouder. We stopten dan onze kachel vol met hout, maakten het aan met lucifers, een kaars en karton en vervolgens werd het snel behaaglijk warm (tenzij je er teveel hout op doet, dan wordt het een soort sauna in je tent!).
Wat we daar hebben gedaan is vooral genieten van die schitterende omgeving en wel op verschillende manieren. Door zoveel mogelijk buiten te eten (de zon scheen volop en het was zo'n 15 graden), te wandelen, paard te rijden en op een ossenkar te zitten. Als eerste het eten. Het maken van eten in duidelijk een van de geliefde bezigheden van Bert. Elke dag kregen we de heerlijkste dingen. Bij het ontbijt een eitje (gekookt (hard of zacht) of gebakken (naar wens met tomaat en/of eigengemaakte kaas) en lekker brood dat zelf belegd kon worden met kaas (gewone of komijnen), tomaat, komkommer en/of worst. Bert maakt die kazen dus zelf. Een gedeelte eet hij zelf op en een gedeelte verkoopt hij aan mensen in de omgeving. Met de lunch kregen we weer het brood met beleg zoals 's morgens of we kregen een tosti, een soort enorme kaassouflee, een worstenbroodje of een deegbroodje dat je met jam moest eten. Allemaal even smakelijk! Eind van de middag kregen we een lekker soepje erwtensoep (!) of kippensoep. Die erwtensoep was echt heerlijk, ook door hem helemaal zelf gemaakt. Deze verkoopt hij ook aan een cafe (cafe Amsterdam genaamd) in Ulaanbaatar. Qua avondeten werden we ook prima verzorgd. Het was misschien wat onmongools allemaal maar de goulash, bietjes, gehaktbal, draadjesvlees, bloemkool, aardappel, biefstuk, kip kerrie en rijst hebben ons ontzettend goed gesmaakt. Dan het wandelen. We zijn een eindje de vlakte op gelopen en daarna langs de rivier terug. Onderweg kwamen we allerlei yaks, koeien en paarden tegen en moesten we een paar keer de rivier oversteken. Vervolgens het paardrijden. We hadden allebei nog nooit op een paard gezeten (tsja misschien toen we klein waren, maar dat rekenen we ff niet mee) dus dat was wel een uitdaging. Eenmaal op de paarden bleek echter dat ze zo goed afgericht waren dat ze de weg al wisten en wij weinig hoefden bij te sturen. In het begin gingen we vooral stapvoets en Shanna zelfs nog met een touw vast aan de gids. Op een gegeven moment mocht zij ook los en omdat onze paarden net een tikkeltje trager liepen dan die van onze gids moesten we afentoe in draf om bij hem te blijven. Onderweg zijn we nog gestopt om op een berg te klimmen zodat we een schitterend uitzicht hadden over de omgeving. Het laatste stuk ging over de open vlakte en daar gingen we in volle galop over heen, dat is best hard, maar ontzettend gaaf! De volgende dag hadden we wel wat spierpijn, maarja we hadden niet anders verwacht. Om onze spieren te ontzien hebben we toen een tocht gemaakt met een ossenkar. Heerlijk zittend op een kussen achterop bij onze gids (een vrijwel tandloze local) hebben we een tocht van 2,5 uur door de bossen gemaakt. Die gids probeerde onderweg vanalles te vertellen over de omgeving, maar sprak alleen mongools en een beetje russisch en aangezien wij dat niet spreken moest alles met handen en voeten. We begrepen niet alles, maar het meeste wel en het was in ieder geval een gezellige rit!
Naast al dit lekkers en moois hebben we ook veel geleerd over Mongolie, want Bert houdt, naast koken, ook van verhalen vertellen. Klinkt dit jullie ook zo heerlijk in de oren, we kunnen het jullie van harte aanbevelen om zelf eens helemaal tot rust te komen in dit prachtige oord in de zorgzame handen van Bert!
De week sloten we af met nog 1 nachtje Ulaanbaatar en nog een middagje daar, maar deze stad vonden we erg vies en chaotisch, dus behalve het enorme grote boeddhabeeld (27 meter) is het nauwelijks de moeite van het vermelden waard.
Daarna stapten we weer in de trein, maar een verslag daarvan volgt!