Bouwen, zippen en chillen

Het volgende deel van onze ervaringen: Laos.
Ons intiele plan was om de dagen tussen aankomst en vertrek van de Gibbon Experience te gaan niksen in het grensdorpje Houay Xai, maar al na 1 dag hadden we dat gehad en we moesten er nog 2! Gelukkig werden we geattendeerd op 'Daauw Home', een restaurant dat inkomen genereerd voor Project Kajsiab ( www.projectkajsiablaos.org/ ). Deze organisatie helpt vrouwen uit bergdorpjes die mishandeld of verlaten zijn door hun man een eigen bestaan op te bouwen. Vrijwilligers zijn daar nu bezig een groter restaurant te bouwen en wij hebben twee dagen meegeholpen. Shanna heeft zich bezig gehouden met het oranje verfen van het buitentoiletgebouw, het stuccen ('rendering') van wat muurtjes en het vermaken van de kids. Richard is bezig geweest met het maken van stoelen en tafels (nouja, bast van boomstronken afhalen) en onderhoud aan de lokale laptop uitvoeren. Tussendoor was er tijd genoeg om te kletsen met de mensen daar zoals de drijvende krachten achter het project; de Laotiaan Nzoua, zijn Nederlandse vrouw Lara en de twee langdurige vrijwilligers; de Engelse Hannah en de Australische timmerman Josh. Ook hebben we veel met de kinderen van Nzoua en Lara opgetrokken, Ayla en Inaya zijn 4 en 2 en vinden het altijd leuk als er Nederlands tegen ze wordt gesproken. Aslan van 3 maanden was nog iets te jong om tegen te praten! Het kostte ons wel wat blaren, maar het was een erg gave (en onverwachte) ervaring om hier een klein steentje aan bij te mogen dragen.

Na het werken was er dan ontspanning bij de Gibbon Experience, een driedaagse tocht door jungle op zoek naar gibbons. Vooraf kregen we al te horen dat het zien van gibbons een kwestie van toeval is, je moet echt geluk hebben wil je ze zien of horen. Het is ons helaas niet gegund geweest. Gelukkig was de tocht door de jungle onvergetelijk. Elke dag hebben we 3 tot 4 uur door de jungle gelopen om uit te komen bij een boomhut. In die boomhutten (tot dik 50 meter boven de grond) bleven we dan slapen. Om daar te komen was er een uitgebreid netwerk van 'ziplines' aangelegd. Deze staalkabels lopen dan van de ene kant van een vallei naar de andere. Hier werden we dan middels een klimmersharnas aan vastgemaakt en gleden we naar de overkant, soms tot wel 500 meter lang! Elke dag deden we zo'n 15 ziplines. In het begin was het nog een beetje eng, maar aan het eind sprongen we moeiteloos van platforms af. De groep (9 personen) waarmee we waren was erg gezellig. Ook eten deden we in de boomhutten, de gidsen en koks kwamen dan met al het eten 'aangezipt' en het was altijd verrukkelijk! Weer een onvergetelijke ervaring.

De dag erna zijn we met een slowboat over de Mekong-rivier naar Luang Prabang gegaan. Het zou twee dagen duren en de boot vertrok ook nog eens bijna twee uur later dan gepland, dus het deed zijn naam wel eer aan. De boot zat uiteindelijk helemaal vol, maar was goed comfortabel met zachte autostoelen om op te zitten. We hadden ons goed voorbereid met allerlei eten en drinken, we kwamen niets te kort. Na de eerste dag hebben we halverwege overnacht in Pakbeng, een dorpje dat echt leeft van de passerende boottoeristen. Op Valentijnsdag zaten we nog 9 uur op de boot totdat we op de bestemming aankwamen. We hadden al een reservering in Luang Prabang, dus daar aangekomen konden we meteen onze spullen kwijt en op zoek naar iets te eten. In een mooie tuin hebben we onze Valentijnsdiner gehad. De volgende dag hebben we het (voormalige) Koninklijke Paleis bekeken. Er is nu geen koning meer, maar alles is nog in de staat achtergelaten zoals het 50 jaar was. Zelfs de garage staat nog vol met oude staatsauto's. Het was wel iets minder mooi dan het paleis dat we in Phnom Penh hebben gezien, maar toch leuk om een kijkje in de royale keuken te krijgen. Na het bezoekje vonden we het weer tijd worden om naar de kapper te gaan, dus we hebben allebei een typisch Laotiaans kapsel aangemeten. Richard met een scheiding en Shanna met extra gestijld haar, pfff! Hierna hebben we nog verder door de straatjes van het koloniale werelderfgoedcentrum gelopen en genoten van de relaxte sfeer. Dit houdt wel in dat je soms wat langer moet wachten op eten, drinken of de rekening. Maar goed, we zijn op vakantie!
Op donderdag hebben we een tochtje iets buiten de stad gedaan naar een Buddhagrot (Pak Ou) en een dorpje waar ze 'Lao Lao' maken, de witte whisky gedestilleerd uit sticky rice. Het tourtje viel wat tegen. Het boottochtje was nogal lang, de grot meer een overhangende rots met veel 'gewone' Buddhabeelden erin en in het whiskydorpje werd alleen Lao Lao verkocht, we kregen niet echt te zien hoe de whisky gemaakt werd. Misschien zijn we wat verwend geweest met andere tours? 's Avonds zijn we naar een boekenzaakje in de buurt van ons guesthouse geweest, daar is elke avond om 7uur een film te zien. Die avond draaide 'The Help', over een blanke schrijfster die verhalen van gekleurde hulpen in de huishouding op wil schrijven. Het speelt zich af in de turbulente jaren 60 in Amerika, waar rassenscheiding net een hot item werd. Goede film!
De dag erna was een dag in mineur. Shanna was ziek. De hele dag hebben we daarom niet zo veel gedaan. Richard heeft goed voor Shanna gezorgd, zodat het de volgende dag weer veel beter ging. Met nog wel wat weinig eten in de maag zijn we de dag na het ziektebed naar een tempel bovenop de heuvel middenin Luang Prabang gegaan. Een flinke klim was daarvoor nodig, maar we werden beloond met een mooi uitzicht over de Mekong en de stad. 's Avonds hebben we geskyped met het thuisfront en kregen we te horen dat het daar ook allemaal goed gaat. Van Jolanda (zusje van Richard) kregen we toen het nieuws dat ze in het ziekenhuis lag en het niet lang meer zou duren voordat de kleine geboren zou worden. Spannend! Op 19 februari gingen we weer verplaatsen (nu met de bus) naar Phonsanan, waar we een bliksembezoek hebben gebracht aan de 'Plain of Jars'.

Binnenkort volgt deel 2 over Laos, nu zijn onze internetminuutjes weer op en gaan we lekker slapen. Tot snel!