De verschillende gezichten van Laos

Na een busreis van zo'n 8 uur door heuvelachtig terrein komen we aan in Phonsavan, in het Noordoosten van Laos. Het is een beetje een omweg van Luang Prabang naar Vientiane, maar we wilde graag deze kant op vanwege de 'Plain of Jars'. Na weer op de bonnefooi een plek om te slapen te hebben gevonden gaan we in onze korte broek en shirtje weer op pad naar een restaurantje. Het is hier toch wel iets kouder dan we tot nu toe gewend zijn, dus echt ver besloten we niet te lopen. Onderweg stappen we nog even het informatiecentrum van MAG binnen. De Mines Advisory Group heeft als doel alle nog niet-ontplofte bommen (UneXploded Ordances - UXO) in Laos op te ruimen. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld, in de oorlog met Vietnam hebben Amerikaanse bommenwerpers zo'n 2 miljoen ton bommen, waarvan zo'n 30% niet ontploft is, geworpen. Vooral landbouwgebied en het Ho Chi Minh-trail waren doelwit, waardoor er nu nog steeds bijna dagelijks dodelijke slachtoffers vallen. Het houdt het land ook tegen in ontwikkeling, omdat mensen bang zijn om land te onwikkelen en bomen te kappen. De verwachting is dat het nog wel 100 jaar kan duren voordat het land 'bomvrij' is. Bij het restaurant waar we aten (Craters) staan ook een aantal ontmantelde bommen voor de deur om het probleem nog eens duidelijk te maken.

De volgende ochtend was het beurt aan Richard om zich niet lekker te voelen. Dezelfde symptomen als Shanna had... We hadden echter een druk programma die dag, wat we niet gingen afzeggen: de 'Plain of Jars'. Met een busje was het eerst dik een uur naar de eerste 'site' met 50 'Jars'. De Jars zijn grote, stenen potten waarvan het precieze doel onduidelijk is. Er zijn zo'n 60 sites in Laos gevonden, waar telkens tussen de 5 en 300 Jars bij elkaar liggen. Het meest aannemelijk is dat het urnen voor overledenen zijn, maar populaire theorien gaan ervoor dat het containers voor de Lao Lao whisky zijn geweest. Het zicht is in ieder geval erg bijzonder, vaak bovenop heuvels geeft het een sinister beeld van een lang vervlogen traditie. Na de eerste site stoppen we even kort om te kijken naar een ontplofte Vietnameze tank van Russische makelaardij, hierna zetten we koers naar de volgende site: twee heuvels met in totaal 100 Jars. Na dit bezoek is het tijd voor lunch, Richard werkt met moeite een soepje naar binnen, terwijl Shanna uitgebreid verhalen en ervaringen uitwisselt met de andere tourgenoten. We hebben nu al zoveel info over Nieuw-Zeeland: erg handig! En dan gaat onze telefoon: Het is Jolanda met het leuke nieuws dat ons neefje Daan geboren is. Goed om te horen dat alles goed is gegaan. Trots en met een glimlach komen we terug bij de lunch. Na de lunch stoppen we eerst bij een huisje waar ze Lao Lao whisky maken. Nu krijgen we tenminste wel uitgebreid uitleg en is er de mogelijkheid om wat te proeven, Richard laat vanwege zijn buik schieten, maar Shanna geniet (zonder 'Monkey-face': -_- ) van het drankje. Als laatste die dag gaan we naar de grootste site met Jars, waar zo'n 300 Jars zijn. Tussen de Jars daar zijn nog loopgraven en bomkraters zichbaar, de littekens van de oorlog. Slechts 10 jaar geleden is het gebied van UXO's ontruimt. Blokjes op de grond geven aan waar je wel en beter niet kunt lopen...

De dag erna gaat het weer beter met Richard en mogen we onze tassen weer inpakken om koers te zetten naar onze volgende bestemming: feestoord Vang Vieng. Ook deze 8 uur durende marteling over typische Laotiaanse bergachtige wegen met veel grind en stof is toch voorspoedig tot een einde. Tot nu toe hebben we nog niet veel last gehad van spontaan uitvallende bussen en monstervertragingen, waar we veel verhalen over hebben gehoord. Vang Vieng was ooit een rustiek plattelandsdorpje totdat een guesthouse 10 jaar geleden bedacht om binnenbanden (tubes) ter beschikking te stellen aan toeristen om zo de rivier af te drijven. De Lonely Planet schreef erover en sindsdien zijn de bars langs de rivier met bijbehorende glijbanen, slingers en schommels als paddenstoelen uit de grond geschoten. Nu drijven (vooral Australische) backpackers van bar na bar om emmers (buckets) vol met opium en andere middelen doordrenkte alcoholica naar binnen te werken. Bijzonder, en heel anders dan het Laos dat we tot nu toe hebben gezien. Al weken vooraf horen we verhalen en we wilden toch graag onze eigen mening erover vormen. En tja, het is bijzonder. 's Ochtends ligt iedereen in restaurants Friends en Family Guy te kijken om daarna naar het beginpunt van het tuben te gaan, bij het invallen van duisternis vertrekt iedereen naar het 'Party Island' in het midden van centrum om daar verder te drinken. De combi drinken en de rivier kost helaas nog wel eens een leven... Het tuben an sich vonden we niet gevaarlijk, maar het gevaar van de combi begrepen we wel. Ook wij hebben (hetzij is mildere vorm) ons een dagje overgegeven aan tuben en het drinken van buckets, waarbij we van dichtbij konden observeren. Onze conslusie is dat het niet ons idee van een leuke vakantie is, maar goed ieder z'n meug! De laatste ochtend in Vang Vieng hebben we 2 gloednieuwe Giant mountainbikes gehuurd om naar een grot en een meertje (Blue Lagoon) te fietsen. Duidelijk werd dat het offroad fietsen meer een hobby van Richard dan die van Shanna was, maar geheel ongeschonden kwamen we aan bij een immens diepe grot, die we zelf mochten ontdekken. Het diepblauwe meertje zag er prachtig uit, maar helaas hadden we te weinig tijd om er in te duiken. Onze bus naar hoofdstad Vientiane zou om half twee vertrekken. Zou, want toen we aankwamen bij het busstation bleek de bus een lekke band te hebben. Het duurde nog een uur voordat we echt op weg waren. De bus was wel heel relaxed met een soort ligbanken. Shanna kon lekker slapen en Richard verder zijn boek lezen.

Met de invallende duisternis nog op zoek gegaan naar een plaats om te blijven, maar al onze eerste keus was beschikbaar en van goede kwaliteit. We hadden de laatste kamer daar. Daarna hebben we gegeten bij een restaurantje dat bestond uit wat tuintafels en stoelen op de fundering van een gesloopt gebouw. Dit blijken altijd de lekkerste tentjes te zijn en ook nu weer! Op vrijdag 24 februari waren we vroeg op, want we moesten onze visum voor Thailand regelen. Een formaliteitje, formuliertje invullen, betalen en dan een werkdag wachten. De middag wilden we besteden aan wat sightseeing, dus via de Vientiaanse Arc de Triomphe eerst op zoek naar een lekker lunch. Bij een Scandinavische bakkerij zijn we op krachten gekomen en hebben we onze planning voor de daaropvolgende dagen gemaakt. We werden daar aangesproken door de Zwitserse Jacky, die wat info over Laos wilden. De hele middag en avond hebben we gekletst en ervaringen gedeeld. We bleken dezelfde ideeen te hebben, dus we maakten de afspraak om de volgende dag samen op trekken. Bij het avondeten werden we nog eens op de feiten van de armoede gedrukt, een jongetje en meisje waren waar wat blij met onze restjes. Een heel verschil met bijvoorbeeld Vang Vieng.
Die zaterdag gingen we als eerste naar Pha That Luang, het nationale symbool van Laos, een grote gouden monument dat naar verluid botten van de eerste Boeddha zou bevatten. Nu ietwat verlept staat het aan de rand van de stad. Onze tuktukchauffeur voor die ochtend stond alweer klaar in zijn Ajax-voetbalshirt om ons naar het busstation te brengen. Met de lokale bus gingen we naar het 25-kilometer verderop gelegen Boeddhapark. Een park ten grote van een voetbalveld met daarop allerlei moderne afbeeldingen van Boeddha, gemaakt door kunstenaars. Het was soms wat abstract, maar wel een welkome afwisseling na veel dezelfde tempels en beelden. Na terugkomst in Vientiane eerst gelunched, cake gegeten in ons guesthouse en daarna genoten van een massage van onze rug, nek en schouders. Jacky heeft nog wat boodschappen gedaan voor haar busreis de volgende dag en wij hebben nog een boek gewisseld. Het centrum van Vientiane zijn we wel een paar keer doorgewandeld om bij een bar met uitzicht over de Mekongrivier wat te drinken en te eten. Om de dag af te sluiten zijn we gaan bowlen, in een achteraf straatje en enigzins verstopt zat een bowlinghal. De baan was een beetje scheef en de scoretelling klopte ook niet echt, maar het was wel erg grappig om te doen. Twee keer won Jacky en Shanna schreef de laatste pot op haar naam. Vlak voor de avondklok (voor 12uur moet iedereen binnen zijn in Laos) brachten we Jacky terug naar haar hotel en namen we afscheid. Zij gaat de andere kant in Laos op.
De volgende dag gingen we weer met z'n tweeen op pad. Eerst zijn we naar een tempelcomplex (Wat Si Saket ) geweest en na de lunch hebben we het Nationaal Museum bezocht. Het eerste gedeelte was wel interessant, maar het tweede gedeelte ging alleen over de belangrijkste overwinningen van het communistische bewind met bijbehorende propaganda en wapenvertoon (Gaap!). Vandaag besloten we onze verkenning van Vientiane met het huren van twee fietsen. We hebben over de boulevard langs de Mekong gefietst en zijn wat ruimer rond het centrum gefietst. En passant hebben we onze paspoorten met Thaise visa opgehaald en onze laatste Laotiaanse Kips opgemaakt.

Morgen gaan we weer terug naar Thailand, met de bus eerst naar Nakhon Ratchasima (Khorat) waar we een dagje naar het Phanom Rung National Park willen gaan. Daarna gaan we naar Bangkok waar we 1 maart aankomen. De volgende dag sluit onze vriendin Myrna zich dan bij ons aan voor drie weken Thailand!