Tijdelijk met z'n drieen op stap

Eind februari waren we op de helft van onze reis, nog maar 5 maanden te gaan! Onze tweede hoofdstuk Thailand begint met een kort bezoekje aan Nakhon Ratchasima (Khorat). In de buurt van deze op-een-na-grootste stad van Thailand is nog een stukje Angkor Wat-stijl tempel te vinden genaamd Phanom Rung, waar we een dagtripje naartoe gemaakt hebben. Eerst met de tuktuk naar het busstation, dan met de bus naar een verlaten kruispunt. Vanaf dat kruispunt achterop de motor naar het Historische park. Het park was erg mooi gelegen bovenop een heuvel. Het was erg gaaf om weer wat te zien in de bouwstijl van de Khmer en zo kregen we een goede indruk van de grootte van dit ooit immense rijk. Terug konden we de hele route weer in omgekeerde volgorde doen en waren we met invallende duisternis weer
terug.

De volgende dag weer een reisdagje, maar nu iets korter met de trein naar Bangkok. Het begint al traditie te worden dat de trein vertraging heeft en ook vandaag was daarop geen uitzondering. Bij aankomst in Bangkok meteen op zoek gegaan naar ons hostel, we hadden al een boeking gedaan voor een driepersoonskamer, dus we konden meteen inchecken en daarna wat eten. De volgende dag zijn we met ons 'pickupbordje' voor 'Myrna de Noord' naar het vliegveld gegaan om Myrna op te halen. We zagen het vliegtuig net landen voordat wij op het vliegveld waren. Het duurde toen nog bijna 2 uur voordat Myrna door de douane heen was en ons kon knuffelen. Met de metro waren we gelukkig snel weer terug bij het guesthouse waar Myrna zich kon opfrissen voor we voor het eerst met z'n drieen op stap gingen voor het eten. Myrna had gelukkig een soepele vlucht gehad en geen last van een jetlag dus we konden meteen de stad in. Die avond zijn we gelijk in het drukke Bangkok gedoken, ons etentje was nog rustig, maar daarna doken we Patpong in. Het gezicht van Bangkok hier is dat van een drukke avondmarkt, ladyboys en pingpong met vrouwelijke lichaamsdelen die daar niet voor bedoeld zijn. Na deze schokkerende kant van Bangkok was het de dag erna tijd voor cultuur. Met de watertaxi over Chao Praya-rivier zijn we naar wat Wats geweest. Eerst Wat Pho, een tempelcomplex naast het Koninklijk paleis, waar ondermeer een enorme gouden liggende Buddha ligt. Hierna het pontje gepakt naar de overkant voor een bezoek aan Wat Arun, een hoge 'chedi' (gebedstoren) die met een hele steile trap te beklimmen is. Na de beklimming in de benauwende warmte die in de hele stad hangt was het tijd voor een heerlijke verfrissing en de vele verse fruitshakestalletjes zijn daar ideaal voor. Voor een euro of minder heb je heerlijke watermeloen-, ananas- of kokosnootdrankje. Mjummie! Ons laatste stukje watertaxi van die dag voer ons naar Khao San Road, de officiele backpackersarea van Bangkok. Tot een paar jaar geleden nog een woonwijk, nu compleet overgenomen door 'ons volk', de backpackers. Vol met toeristische prullariaverkopers, Engelse pubs, restaurants met Westers eten en meer zulks. Een attractie op zich, maar wij waren wel blij dat ons hostel in een rustiger gedeelte van de stad zat. Wel hebben we daar genoten van gefrituurde sprinkhaan, buckets met cocktails en het kijken naar andere mensen.

Op zondag 4 maart zijn we vervolgens naar de weekendmarkt bij Chatoprat geweest, een enorm terrein vol met allerlei standjes die van alles en nogwat verkopen. Opvallend waren de grote hoeveelheden dierenzaakjes, we hebben heel veel dieren gezien, voornamelijk veel eekhoorns die te koop werden aangeboden. 's Avonds hebben we in de buurt van de straat Sukhumvit gegeten bij Cabbage&Condoms waar aandacht wordt gevraagd voor seksuele voorlichting. Er staan ook allemaal poppen en lampen gemaakt van condooms in de zaak. Na het eten hebben we ons nog vergaapt aan een gloednieuwe shoppingmall waar elke verdieping in de stijl van een grote stad was gemaakt, zo liep je van Tokio naar Londen en via San Fransisco naar buiten toe. Qua shoppen konden we ons goed inhouden (beperkte ruimte in de backpack helpt daarbij). Met moeie voeten kwamen we weer in ons hostel aan, waar we snel in slaap vielen.

De dag erna begonnen we weer met een zelfgemaakt ontbijtje van toast met jam met sinaasappelsap. Dan naar de 7-11 supermarkt om een fles water te halen en met de watertaxi op naar het Koninklijke paleis. Onder leiding van Richard liepen we (natuurlijk) verkeerd, eerst een heel rondje om de muur terwijl de ingang om de hoek van ons startpunt was. Hij verklaarde dat het was om dat de muur zo interessant was, maar dat was niet zo. Die was gewoon wit. Het paleis zelf bestaat uit heel veel gebouwen met allerlei doeleinden. Zo is er een groot boeddhistisch klooster (zonder inwonende monniken) waar een smaragdgroene boeddhabeeld wordt aanbeden (beeldje eigenlijk, het viel ons wat tegen hoe groot het was...). Langs de meterslange binnenmuur loopt een gave schildering over het leven van een boeddistische god, waar we volgens het boekje van Myrna zeker even moesten stilstaan bij een bepaald paneel. Na een zoektocht van een halfuurtje kwamen we in de buurt, maar was helaas net die hoek in restauratie. Andere gebouwen waren de kroonzaal, ontvangst- en verblijfgebouwen voor gasten en de koninklijke familie. Het is inmiddels niet meer in gebruik, maar ziet er nog erg statig uit. De koning is sowieso erg belangrijk in Thailand. Overal hangt zijn foto en wordt hij op publieke plaatsen tweemaal per dag toegezongen. Zelfs op zijn huidige leeftijd, dik in de 80, en als langstregerende vorst wereldwijd (dik 60 jaar) is iedereen vol respect. Na het bezoek aan het paleis werden we nog door drie Thaise meisjes geinterviewd die voor school, waarschijnlijk voor Engels, gesprekjes moesten hebben met toeristen.
Hierna hadden we wel trek gekregen en wilden we wat lunchen bij Siam Square. Dus, op zoek naar vervoer. De eerste taxi wilde zijn meter niet aanzetten en vroeg 200 Baht (+/- 5 euro), klinkt weinig maar met meter is het nog geen 100 Baht, dus we zeiden 'nee'. De volgende taxi vroeg 400 Baht, dus die bedankten we ook. Een tuktukchauffeur wilde ons wel voor 120 Baht die kant op brengen en zou ons ondertussen nog naar een groot Boeddhabeeld en een marktje brengen voordat hij ons bij Siam Square zou afzetten. Prima, vonden we. Hij begon een mooi praatje over de stad en vroeg waar we vandaan kwamen, best gezellig. De eerste stop was bij een tempel met een grote Boeddha waar net een schoolklas zat te bidden. Het marktje van de tweede tussenstop was echter een kleermaker, waar we even een blik hebben geworpen, maar niet echt geinteresseerd waren (weer dat ruimtegebrek). Er volgde nog een derde tussenstop, nu bij een juwelier, waar we ook even een rondje hebben gelopen, maar niets gekocht. Bij de vierde tussenstop (weer bij een kleermaker) begon er iets te kriebelen bij ons en zijn we met iets meer tegenzin naar binnengegaan. Duidelijk gemaakt dat we nu toch echt wel naar Siam Square wilden, hoefden we nog maar naar 1 tussenstop. Weer een kleermaker. Ook hier onze desinteresse laten weten en pas toen kwam de aap uit de mouw: als wij lang genoeg binnen zijn, zou hij een benzinebon krijgen en konden wij naar Siam Square. Ondertussen raakten wij wat geirriteerder over deze manier van werken, de chauffeur beloofde dat als wij 6 minuten bij de volgende kleermaker binnen zouden zijn, hij zijn bon kreeg en wij doormochten. Met veel tegenzin hebben we bij de volgende kleermaker stofjes, vormen en maten bekeken en na dik 10 minuten, zonder iets te kopen, naar buiten gestapt. De chauffeur was 'not amused', we zouden toch iets kopen? Hem aan de afspraak herinneren hielp niets, hij was onvermurwbaar en was alweer opweg naar de volgende shop... Toen hebben we hem de tuktuk maar stil laten zetten en zijn zonder een cent te betalen (gelukkig) naar een taxi toegestapt, want we bleken net om de hoek van het paleis te zijn. Deze taxi wilde ons wel (met meter!) brengen, het kostte ons 75 Baht. Tja, we zijn er ingetuind, onze gidsen staan vol met dit soort verhalen. Het heeft ons niets gekost (alleen tijd, maar dat hebben we genoeg) en weer wat ervaring opgeleverd.
Bij Siam Square staat het ook vol met shoppingcentra, bij een van de grootste (MBK) hebben we broodje bij de SubWay gehaald voordat we de rest van de middag hebben rondgedwaald over de verschillende afdelingen. Ook ons avondeten hebben we maar gegeten bij de foodcourt in het winkelcentrum. Zo'n foodcourt bestaat uit tig verschillende eettentjes met een gedeelte zitgedeelte. Zo kun je verschillend eten, maar toch bij elkaar zitten.

Onze laatste volledige dag Bangkok sluiten we af met een bezoek aan de Chineze wijk, of Chinatown. Na enig dwalen in die buurt komen we aan bij een tempel (Wat Traimit) waar een gouden Boeddha tentoon staat gesteld. Grappig is dat ondanks dat het beeld al een paar 100 jaar oud is, ze er pas recent achter zijn gekomen dat het een gouden Boeddha is. Jarenlang hebben er pleisterlagen van gips overheen gezeten om de kostbaarheid af te schermen. Toen hij bij de plaatsing in de huidige tempel per ongeluk werd laten vallen kwam het goud onder de gipslaag tevoorschijn! Ondanks dat we al heel wat tempels gezien hebben, toch een erg mooie, die we niet hadden willen missen. In hetzelfde gebouw zit ook een museum dat wat verteld over de oorsprong van en manier van leven in Chinatown. Ook dit vonden we erg boeiend, we hebben er best lang rondgelopen om alles te zien. Daarna hebben we ons op laten slokken door het straatleven en over marktjes en langs restaurants de bedrijvigheid gadegeslagen. Bij een keuken op straat hebben we lekkere noedels gegeten en daarna zijn we teruggewandeld naar het hostel om onze tassen in te pakken.

De volgende dag ging de wekker bijtijds, want de trein naar onze volgende bestemming zou vroeg vertrekken. Zou, want hij had natuurlijk weer vertraging. Maakte ons weer niets uit, want we hoefden maar een paar uur en zouden nog voldoende tijd overhouden voor de rest van onze planning. "Jongens, wat vaag. Waar gaan jullie heen en wat was die planning?", denken jullie nu vast. Ok, ok. De trein bracht ons naar Kanchanaburi. Het plaatsje is het beginpunt van de treinverbinding tussen Thailand en Birma die in de Tweede Wereldoorlog door krijgsgevangenen in dienst van de Japanse bezetters is aangelegd. Wij wilden die middag eerst naar het museum hierover en dan de naastgelegen begraafplaats bekijken. De plaats Kanchanaburi is waar ook de 'Bridge over River Kwai' (van de gelijknamige film) staat waarover deze treinverbinding loopt. Onze planning kwam gelukkig goed. Na aankomst zijn we naar onze woonboot (Cool! Maryvonne, nog bedankt voor de tip!) aan de Kwairivier gegaan, spullen gedropt en meteen koers gezet naar het museum. Het nog gloednieuw uitziende museum bevat veel achtergrondinfo en persoonlijke verhalen. Hierdoor kregen we een veel beter beeld over wat voor ons een vergeten (of nooit geleerd?) stukje geschiedenis was. Zo kwamen we erachter dat er ook veel Nederlandse krijgsgevangenen vanuit Java die kant op zijn gebracht en tewerkgesteld. Veel krijgsgevangenen hebben het werk niet overleefd en liggen op de naastgelegen begraafplaats. De lange rijen gelijkuitziende grafstenen zijn erg indrukwekkend, zeker zo vlak na het museumbezoek. 's Avonds in het restaurant naast onze woonboot gegeten en na de lange dag onze drie bedden opgezocht.
De volgende dag hebben we voor een gedeelte het spoor gevolgd richting Birma. Een groot gedeelte is niet meer begaanbaar voor treinen, dus daar konden we niet verder. Iets na dat laatste station is de Hellfire Pass. Een kloof in een heuvel dat onder streng beleid van de Japanners in no-time door krijgsgevangen is uitgehouwen. Ze moesten dag en nacht werken onder erbarmelijke omstandigheden. Sowieso is er erg hard gebouwd, de totale spoorlijn van 450 kilometer is in amper 17 maanden door ruw terrein heen neergelegd. Bizar!
Terug naar de trein was het een beetje haasten om op tijd te zijn, er ging er nog maar 1 terug en die moesten we wel halen. Bij terugkomst in Kanchanaburi zijn we bij de beroemde brug uitgestapt om nog een kijkje te nemen en wat te eten op een drijvend restaurant. 's Avonds is de brug kleurrijk verlicht en doet niets meer denken aan het afschuwelijke verleden dat zich in de Tweede Wereldoorlog heeft afgespeeld.
De volgende ochtend zaten onze paar dagen Kanchanaburi er al weer op en vertrokken we (met vertraging) terug naar Bangkok. Daar hebben we het Jim Thompson-huis bezocht. Deze man heeft de zijde-industrie in Thailand groot gemaakt en heeft in Bangkok een huis gebouwd met elementen uit zowel Thaise als Westerse bouwstijlen. Jim Thompson is in 1967 spoorloos verdwenen in Maleisie en zijn huis is dus grotendeels nog zoals hij het achterliet. Daarna zijn we een internetcafe ingedoken om onze mail te lezen en de tijd te doden tot die avond onze trein weer vertrok.

Na deze inspannende 10 dagen werd het tijd voor ontspanning. We gaan naar tropische eilanden toe! Daarover later meer!
We liepen ook nog iets achter met foto's bij de vorige twee verslagen, die staan er inmiddels nu ook bij. Veel plezier met kijken!