Een prachtig meer en een grauwe stad

Na Maleisie maakten wij ons op voor Indonesie. Omdat de boot dus niet meer ging, pakten we maar het vliegtuig naar Medan, Noord-Sumatra. Net nadat we waren ingechecked kregen we een berichtje van zwager Wouter dat er net een aardbeving bij Sumatra was geweest en er een tsunami-alarm was afgegeven voor Noord-Sumatra. Lekker, daar zouden we een half uur later naartoe vliegen. Snel hebben we nog wat info opgezocht en toegestuurd gekregen, maar het was nog te vroeg om er iets over te zeggen. De vlucht ging zonder problemen en bij aankomst was er ook niets van een aardbeving te merken. Wel grappig, onze vlucht duurde min 5 minuten. We vertrokken om 17:55u en kwamen om 17:50u aan, omdat we een tijdzone opschoven! Bij een hostel zijn we ingechecked en hebben we nog meer informatie gevraagd over de aardbeving, vooral omdat we de volgende dag verder het binnenland (richting Lake Toba) in wilden gaan. De eigenaresse zei daar dat we dat vooral niet moesten doen, omdat er nog hoge golven zouden komen en we maar bij haar moesten blijven slapen. Terloops vermeldde ze nog dat er nog wel twee plekjes vrij waren voor de jungletocht van de volgende dag. Hmm..., we besloten maar meer dan 1 bron te raadplegen. De aardbeving was dus wel gevoeld in Medan, maar had verder niet tot problemen geleid. Ondertussen was de tsunamiwaarschuwing al weer ingetrokken begrepen we van meer mensen, dus we besloten de volgende dag gewoon op pad te gaan.

Na al onze goede ervaringen met busreizen in Maleisie dachten we dit in Indonesie wel even te herhalen. Oeps, misgedacht! De openbare bus van Medan naar Parapet is toch echt van een andere orde. De bus zelf komt uit het jaar kruik en biedt niet echt beenruimte. Hij heeft geen airco, maar wel ARKO (Alle Ramen Kunnen Open), zelfs de voorruit... De chauffeur bestuurt de bus alsof hij gisteren aan had moeten komen en, met typisch Indonesische rijstijl, snijdt daarbij al het andere verkeer af. Bij haltes stopt de bus niet echt, maar rijdt hij wat langzamer zodat mensen met kippen onder hun arm in de bus kunnen springen, terwijl de andere passagiers druk sigaretten roken. Ja, een hele ervaring! Na een bloedstollende 4 uur komen we bij de ferry aan die ons naar het eiland in Lake Toba brengt. Lake Toba is een enorm groot zoetwater meer dat op hoogte is gelegen. Het is gevormd door een krater van een vulkaan, midden in het meer ligt dan een eiland wat zelf weer groter is dan heel Singapore. Op dit eiland is een plaatsje (Tuk-Tuk) met allemaal resorts erop. Daar dachten we wel een plaatsje te kunnen krijgen zodat we gingen slapen op een eiland-op-een-eiland. Al op de boot ernaartoe kregen we een aanbod dat ons goed in de oren klonk, dus we besloten die kant op te gaan. Op de boot kwamen we ook met een Nederlands stel aan de praat dat voor een drieweekse vakantie ook door Indonesie aan het rondreizen zijn.
De boot zet ons netjes af bij de kade van het resort en daar hebben we een prachtige kamer uitgezocht. Met zicht op het meer, tweepersoonsbed en warmwaterdouche voor maar 6 euro per nacht. Daar waren we wel aan toe. Helaas bleek het water eerst niet lekker warm maar kokend heet, maar na de tussenkomst van een handig mannetje en de installatie van een nieuwe douche was dat euvel verholpen. Die avond bleek dat de resorts een beetje over hun hoogtepunt heen zijn; er zijn erg veel resorts, maar overal was het rustig. Ook in de restaurants zit niemand. Vreemd, wij hebben er geen echte verklaring voor kunnen vinden. In het enige restaurantje waar wel mensen zaten zijn we maar bij gaan zitten en hebben er heerlijk vis uit het meer gegeten.

De dag erna hebben we een fiets gehuurd en hebben we een gedeelte van het eiland verkend. We hadden gehoord dat er nog ergens een mooie toeristische attractie was, maar we wisten eigenlijk niet zo goed waar die nou was. Op de fietstocht kwamen we langs dorpjes waar we veel werden toegeroepen ('Hello Mister!', 'Hello Lady!'). Het zicht op de heuvels met groene velden was geweldig en af en toe het meerzicht erg indrukwekkend. Na een tijdje fietsen kwamen we bij een bord met daarop een plattegrond van het dorp met een drietal sterren, de tekst erbij was Indonesisch, dus daar hadden we niets aan. We fietsen de sterren maar af en bij de derde ster zagen we een toegangspoort. Daarachter was een 'Batak-dorp' met echt traditionele huizen en uitleg door een lokale gids (in het Engels met af en toe een Nederlands woordje erdoor) over de tradities daar. Ook hier was weer geen andere toerist te bekennen, maar wel was er een toeristenval opgezet met heel veel souvenirstalletjes. Helaas, wij zijn Nederlanders, dus alleen maar 'kijken, kijken en niet kopen'. Terug in ons dorp hebben we weer lekker gegeten bij het enige drukke restaurant van het dorp.

14 april, Richards verjaardag! Het zou een lange reisdag worden. Al vroeg staan we op om de ferry vanaf het eiland te nemen, dan staat er een minibus klaar die ons naar het vliegveld van Medan brengt. Het busje zit niet helemaal vol, dus da's wel lekker. Achter ons zit een Belgisch stel en naast ons nog een Indonesische dame. De rit is weer bizar qua weggedrag, maar goed dat zijn we nu wel gewend... Ruim op tijd komen we aan op het vliegveld waar we ons snel inchecken en wachten op het vertrek naar Jakarta. Het boarden is zelfs wat vroeger en het vliegtuig vertrekt iets voor op schema. Op Jakarta worden we met een bus van het vliegtuig naar de terminal gebracht en daar zien we op een bord dat onze bagage bij band 6 ligt, dus wij op naar band 6. 1, 2, 3, 4, 5 en ... uh ... waar is 6? Die bestaat dus niet. Inmiddels zien we Frans en Ursula al buiten staan wachten, maar het duurt dus nog even. Na een kwartiertje komt er een mannetje aangelopen die ons naar band 4 wijst en inderdaad, daar komen onze tassen aan. Na het knuffelen en hallo zeggen gaan we dan met z'n vieren naar de bus die ons naar het centrum brengt. Vanaf het busstation nemen we dan een taxi naar het hostel en eindelijk, we zijn gearriveerd. Het is dan half negen 's avonds.
Daar krijgt Richard heel veel kaartjes! Bedankt aan iedereen die er 1 meegegeven heeft! Van zijn zus en zwager is er een 20 minuten durende video van de rituelen van kleine neefje Daan en van zijn broertje krijgt hij kleine pakjes hagelslag, heerlijk! Samen met de mailtjes en de Facebookberichtjes maakt het dat hij zich echt jarig voelt, ook al zit-ie zover weg. Na het uitpakken gaan we op zoek naar een restaurant, na een speurtocht komen we toevallig uit bij H.E.M.A. Hier lopen de dames en heren in traditionele Nederlandse kleding en is de hele aankleding van het restaurant ook Nederlands. Natuurlijk is het eten ook Nederlands en bestelt de jarige job dan ook stamppot met worst! Wat een verjaardagsmaal! Na zo'n drukke dag slaapt het bed ook heerlijk en vallen we snel in slaap.

De volgende dag slapen we lekker uit, we hebben afgesproken om met Frans en Ursula naar het Nationaal Museum te gaan. Onderweg daar naartoe mogen we al een paar keer op de foto en worden we veel aangegaapt. Het lijkt weer even op China. Het museum is erg uitgebreid, dus het grootste gedeelte van de dag zijn we daar. De collectie bevat heel veel stukken van de Indonesische geschiedenis, maar de uitleg en structuur ontbreekt een beetje waardoor het afentoe chaotisch aandoet. 's Middags gaan we naar het treinstation waar we de treinreizen voor de rest van de week willen vastleggen. F&U gaan eerst een paar dagen naar Bandung, waar wij dan ook naar toe komen, zodat we die dag met z'n vieren naar Yogyakarta kunnen gaan. Het kostte wat gepuzzel, maar het was allemaal mogelijk. Die avond eten we lekker luxe in het hotel van F&U, waar we als enige zitten. Het kost de ober wel wat gepruts met de wijnfles maar dan hebben we ook, voor het eerst sinds tijden, weer een glaasje wijn bij ons eten.

De dag dat F&U vertrekken naar Bandung gaan wij de stad in en verkennen voornamelijk het oude Batavia, de hoofdstad van ons rijk overzee. Het heet nu Kota. Nu is die glorie van weleer flink beschadigd, veel gebouwen zijn al afgebroken en de rest niet zo goed onderhouden. Niet vreemd op zich, gezien de onderdrukking van de lokale bevolking, maar toch jammer dat er nu allemaal sloppen voor zijn in de plaats gekomen. Op het centrale plein, tegenover het gouveneurskantoor zit Cafe Batavia waar nog wel wat sfeer van de VOC-tijd terug te vinden is, het ziet er allemaal best Nederlands uit. Het maritiem museum is deze maandag jammergenoeg dicht, dus we besluiten daar de volgende dag terug te gaan. Ook deze dag worden er weer veel foto's van en met ons gemaakt, ook beginnen er erg veel mensen zomaar een praatje met ons, geregeld in het Nederlands. Niet eens per se om iets te verkopen, maar gewoon uit vriendelijkheid. We merken bij ons zelf dat we toch wat voorzichtig blijven, iets te veel oplichterstrucjes beginnen ook op die manier, maar er gebeurt verder niets vervelends. Het eten die avond valt iets tegen, ondanks de lovende recensie in de Lonely Planet. Helaas, morgen beter!

Eerste stop de volgende dag: het maritiem museum in Kota. Een voormalig warenhuis van de VOC is volgestopt met scheepsmodellen en maquettes. Het gebouw op zich is erg interessant, de expositie iets minder. Hierna begeven we ons naar de Monas of het Nationaal Monument. Een betonnen toren met gouden vlam in de top en onderin een nationalistisch museum waar de Nederlanders lekker slecht worden afgebeeld, grappig zo'n ander wereldbeeld. De toren is ook te beklimmen (nouja, met een lift dan), dus wij staan daar ook een uurtje voor in de rij. Eenmaal boven zien we dat er een enorm zwarte wolk onze kant opkomt en op het moment dat wij naar een 17/18 eeuwse begraafplaats lopen barst de bui los, in no-time valt er heel veel regen. Het overdekte portaal voor de begraafplaats (een verlaging van toch zo'n 40 centimeter diep) loopt helemaal vol en overstroomt zelfs! Terwijl de bui valt en de donder en bliksem om ons heen inslaat lopen we toch nog een rondje over de begraafplaats en dat geeft een troosteloze indruk. Snel begeven we ons weer naar de portaal en wachten de bui af, na zo'n anderhalf uur is het droog. Het is wel lekker afgekoeld! Die avond eten we saté bij een mannetje op straat, hij heeft een paar zeilen gespannen en er staat een tafeltje met wat stoelen. Het is er zo lekker dat Richard nog een tweede keer wil bestellen, maar het mannetje snapt het niet en pas bij de tweede keer vragen gaat hij aan het werk. Als dan blijkt dat we het niet willen meenemen maar nu opeten zijn we helemaal het gesprek van de dag. Bij iedereen die daarna binnenkomt horen we 'dua satay', wijst hij naar ons en schiet hij in de lach. Maakt niet uit, wij hebben heerlijk gegeten (voor 4 euro!).

Het doet ons niet veel pijn aan het hart om Jakarta te verlaten, een smerige stad met veel verkeer en weinig bezienswaardigheden. Wel zijn de mensen er erg vriendelijk, maar we vermoeden dat dat in heel Indonesie zo is. Voordat we vertrekken gaan we nog even langs bij de Pulo Menteng (Ereveld) begraafplaats. Uit heel Indonesie zijn hier graven van Nederlandse soldaten samengebracht en in een ontzettend mooi onderhouden laatste rustplaats gelegd. Extra indrukwekkend was het omdat er in het dagboek van Richards opa (die in Indië heeft gediend) nog verwijzingen naar overleden maten stonden, die we terug hebben kunnen vinden. De eindeloze lange rijen witte graven lieten ons stil worden.
Omdat onze trein eind van de ochtend vertrok hoopten we dat onze taxichauffeur ons wel snel terug zou brengen van de begraafplaats naar ons hostel. Nou, dat lukte. Via de (voor auto's verboden) busbaan, over de stoep, al toeterend en veel te hard rijdend waren we wel lekker snel terug, maar of het veilig was?!? De trein vertrekt mooi op tijd en al best snel denderen we de stad uit. Eindelijk weer een trein, Shanna kan nu tenminste ook een boek lezen zonder misselijk te worden. Er beginnen al rijstvelden aan ons voorbij te trekken en in de verte lonken heuvels. In Bandung zien we F&U weer op het station en daar wachten we op het vertrek van onze volgende trein die ons vieren dan naar Yogyakarta zal brengen.